Ötesi Yok... Şiiri - Nuray Elikci

Ve böyle bir İstanbul gecesinde,
Seni tanımlıyor kalemim…

Yitik zamanın pençesinde,
Tırnak içine saklanmış duygular,
Gün yüzüne çıkmaya hazırlanırken,
Volkan patlamasıdır cesaretin…

Yaşan(a) mamış günlerdeki hayallerin,
Girdaba sokmuşken bedenini,
Kurtulmak istersin,
Benliğini saran o esaretten…

Sorgularken bugününü ve yarınını,
Asıl olan, günün hakkı verilmeden,
Bir çizik daha atarsın
Takvimde görevini tamamlamış güne…

Neden niçin soruları,
Yanıt arayışında tükenmişti.
Sahipsiz kalan soru işaretleri,
Kaldırılmıştı imla kılavuzundan.

Süreci tamamlanmış bir dönencenin,
Son enlemine gelinmişti.
Bir nefeslik an kadar kısa sayılan,
Dramının, son perdesiydi sergilenen…

Döner bakarsın, aynadaki aksine,
Tanıyamazsın, ruhuna giren o bedeni,
Mazeretin, geri getirmez kaybettiklerini.
Kırışmış duygular, çehrenin silueti…

Jübilesine çıktığın rolünde,
Kameralar kapanır aniden.
Makyajsız kaldığın hayatla,
Kendinden korkarsın.

Sözlerde ki arayışlık,
Özün(ün) yitirilişiydi.
Sözün(ün) ve özün(ün)
Kredisi bitirilmişti…

Tükenen emekler,
Tüketilen zamanlar,
Tüketilmiş hayatlar,
Ve …