Ötenazi Şiiri - Melike Üstün

Bir, ötenaziyim ben.
Umudun, kulakları doldurmadığı,
Ruhunda, bedeni dolduramadığı bir ötenazi.
Ölümün, tek çare oluşunun, uzun uzun anlatıldığı, ötenazi bir hastayım.
İçinde, yetim öksüz yaraları olan biriyim.
Basitliğin, en çok uğradığı, soğuk kışta otobüslerin durmadığı durağım.
Suçluyum ben, bir mahkûmumda.
En derin yarasını, elinde tuttuğu meyve bıçağıyla aşmış bir aptal belki.
Tırnaklarıyla derisin de yazdığı şiirleri, övüne övüne okuyan bir oyuncuyum da denebilir.
Gölgesinden bile ayrı düşmüş,
Bakışları bile hasret kokan hicretliyim ben.
İçimde ki öfkenin yarası kan kusmuş, doğrusu bembeyaz iltahaplanmış.
Doktor "Umut yok." demiş.
İnsanlar "İyi ölsün, acımasın canı." demiş.

Kısaca ben bir ötenaziymişim aslında.
"Ölüm" kelimesi doyasıya kulaklarımı doldurmuş.
Kanda, dola dola ruhumu.
İflas etmiş organlarım, bıkmışlar yani benden.
Aklım düşünmekten,
Kalbim hissetmekten,
Canım yanmaktan sıkılmış.
Demişler "Yaşam ölmekten zorsa eğer, ölmek mübahtır." Diye.
Sonra doğar doğmaz kulağıma ilk ezan okunmuş, ve fısıldamışlar.
"Ötenazisin sen."