Ötenazi Şiiri - Ümit Seyhan

Dil payı kaçırılır sözcükler.
Gözlerde çakışırken bezgin bulutlar,
Kokular sinmiştir tanınmamış,
Dudaklarda uçuklar

Başkaldırış biraz harakiri,
Biraz yırtarak evreninin gömleğini,
Uslanmaktır.
Donup kalan mevzilerde ki korkuları,
Bir müjdeyle ölüme alıştırmaktır.

Mavisi çalınmış bir denizi,
Doldurup bir cam şişeye,
Uzaklara fırlatmak.
Ve;
Yakamozun denize düşmüş bir ateş, böceği olduğunu,
Çölde bedevi bir çocuğa.
Yıldızları göstererek anlatmaktır.

Mana üstü üste vurulmuş kilittir.
Frekansları tutmayan ağıtlar,
Belli ki bir boşlukta yitmiştir.

Bazen fısıltıdır yükler,
Bazen dev bir haykırış,
Özgül ağırlığında bir tüy eder.
Kuru sıkı attırmaz,
Talimlerde kaideler.
Göğsüne dek sokulmuş yağmuru,
İtelerken yaprak,
Formül ezberlemez.

Hıncı kalır çocukların,
Mefkure suda çalınan bir ıslık,
Saymaz gibi olur saat zamanı.
Yükselir ardından tiz bir çığlık.

Ki uzaklardan:
Bir nehire atılır yakılmış cesetler,
Dumandır hoşluğun boyutlarında tütsüler ,
Tapınanlar çıplak ayak,
Bol gelir gökyüzü,
Çekip almak istersin üstlerinden,
Yırtarak.

Kıvrılarak yol alır içlere doğru,
Spiral boşluklar.
Düştükçe toprak daha da uzaklaşır.
Yittim yanılgısı aşkta,
Bir şırıngalık ötenazi,
Taklit edilememiş bir sanattır.
ÜMİT SEYHAN