Ötenazi Şiiri - Erdal Çoban

çığlıklarımın yankısını o boşlukta defalarca duyduğum
dünyam
ipin ucunu aradığım soruların içindeyim
cevap yok
soru yok
yarısı yazılmış bir sayfanın tam ortasında
ölümü unutmaya çalışıyorum
silinmeyen dost kokularını çekiyorum derinlerime
içimdeki gözyaşı denizlerinde gökyüzündeki yıldızları arıyorum
eskiden olsa konuşurdum yıldızlarla
anlatırdım derdimi onlara
dört duvar arasında kayan yıldızların arasındayım
şimdi şu anda
belki bir daha aydınlanmıycak olan
bir karanlığın ortasında
birini bir diğerinin bir adım önüne koyuyorum durmadan
peşleri sıra sürükleniyor dirilişim
ve biliyorum ki bir zirveye kadar sürecek bu yürüyüşüm
ama şimdi ben koşmak istiyorum
şimdi hemde şu anda
geçmişi unutup
kendimi unutup
unuttuklarımı tekrar tekrar hatırlayıp
var olmak istiyorum
bebeklerimi attığım çocuk odamda
hayatın anlamını sorguladığım oyuncaklarımı
mirasım olarak sizlerre bırakıyorum