Ötelerin Çağrısı Şiiri - Yusuf Kaçar

..................
Beni hayat çağırıyor
Bu ölümlü topraklardan...

Gel diyor yanıbaşıma bembeyaz
Ruhunu mesken tutunca bir ayaz
Sarıl ince kefene yorgan gibi
İçinde lâl olan bir organ gibi
Samimiyetle bir müddet durmadan
Ağla diyor kimseye duyurmadan...
Sır olup akıyorken gözyaşların
Dökülsün üstüne kör ayyaşların
Kürek kürek kopan haykırışları
Ve akşamın kararan bakışları
Ağır ağır üzerine düşerken
Sen ebediyete açarsın yelken...
Bu öyle bir yolculuk ki pek necip
Bu mevt kalkışıyla kendinden geçip
Bir fasıl sonra menzile varırsın
Yanımda mütemadiyen kalırsın
Deyip hayatın cazibeli sesi
Sunuyor bana mücevher kesesi
Tek tek dökülüyor ne yana baksam
İnciler, elmaslar... birini alsam
Ne olur? diye uzandı ellerim
Uzandı ya, gerisi Allah Kerim!
Hızla akarken damarlarımda kan
Mücevherde hayatı gördüm bir an
Şekli sanki hilale benziyordu
Beni kendine doğru çekiyordu
Dilimde şefik bir mutluluk tadı;
Kulaklarıma şöyle fısıldadı:

“Gayrı kemale ermiş oldu yaşın
Hoş duracak başında mezar taşın
Bir şapka gibi öne eğiceksin
Onunla ufuklara değiceksin! ”

Ruhum o an titredi ince ince
Hilali hayata temas edince
İnletti sinemi bir altın sızı
Tam tutarken bu mukaddes yıldızı
Bir çığlık attım gayri ihtiyarî
O an gördüm mecnuna dönmüş yâri!
Omuzlarımdan sarsıyordu hâlâ
Beni uyandırmak için; ne âlâ!
Gelgelelim, ben zaten uyanmıştım
Ötelere kaçmıştı rüya atım
Dur hanım dedim, kendine gel, yeter!
Bu hal şedit bir depremden de beter!
Bir müddet sonra işitince beni
Çekti yakamdan narin ellerini
Titriyordu, demek hâlâ şoktaydı
Yüzü beyaz, sanki bir küçük aydı
Gece vakti ne alaylı bir konu!
Kim görse cin çarpmış sanırdı onu!
Yapıştı çehreme muzip bir yama
Bir tebessüm saldı dudaklarıma
Sen dedi, gül bakalım, daha çok gül
Sonrasında ağladı hüngür hüngür!
Ne oldu ki ağlıyorsun deyince
Yaşlı gözleriyle baktı ilk önce
Vücudu bir an için sendeledi
Hıçkırarak bir şeyler kekeledi:
Rüyamda üç kez cenneti anmışım
“Ölüyorum” diye mırıldanmışım!

Hepsi bu mu diye sordum hayretle
Daha ne olsun ki dedi hiddetle!
Saate baktım, vakit hayli geçti
Neyse ki biraz sonra sakinleşti...
* * *
Kaynağını ilham alarak dinden
Bir kısacık sessizliğin peşinden
Mevzuu hulasa eden bir adım
Atmak suretiyle söze başladım:

İnna lillahi, bilmez misin hatun
Elbette inna ileyhi raciun!
Geldik, gidiyoruz, durmak yok burda
Tek dert, imanı yem etmemek kurda!
Gerisi güzaf, Lafonten’den masal
Aldanırsan kalbe verir bir hasar
Sonra ıslahı da pek kolay olmaz
İman boşluğu hiçbir şeyle dolmaz...
Mümin kişi şu dünyayı neylesin
Kuş iken, treni, rayı neylesin...
Hayat sarhoşluğundan bir an ayıl
Dinle de bak, ne demiş Necip Fazıl:

“Ölüm ölene bayram, bayrama sevinmek var
Oh ne güzel bayramda tahta ata binmek var! ”

Bu coşku, bu hissiyat yoksa sende
Ölüm hep boza pişirir ensende
Doğarken feryat figan ağlayana
Ölürken gülmek gerek bu dünyada
Maharet bu hakikati görmekte
Ebediyet için ölmeden ölmekte!

Gözlerine bir bakınca anladım
Rahata kavuşmuştu bizim hanım
Şükür ki sözlerim tesir etmişti
Küçük bir kaç cümle ona yetmişti.

Ciddiyet kâfiydi ama ya şaka?
Kontenjanı boş duruyordu hâlâ
Hemen ifa ettim bu vazifeyi
Patlatarak şu minik latifeyi:

Yahu sen de ne aceleciymişsin
Yas için siyah gecelik giymişsin!
Bir rüyaya bileti kesme hemen
Korkma, çok uykum var, bu gece ölmem!

Yağmurdan sonra açan güneş gibi
Doya doya sıcacık gülümsedi
Bu içten gülümseyişiydi zaten
Beni ona delice aşık eden!
Yeniden aşkıyla şarj olup doldum
Onu ilk günkü kadar seviyordum! ..
Haydi dedim, sabah olmadan evvel
Biraz daha uyku görsün şu gözler
Bilirim romantizmi çok seversin
Haydi gülüm, Allah rahatlık versin.
* * *
Sessizce uyurken bu koca şehir
Takıldı dilime meçhul bir şiir:

“Gün nihayet ağarıyor
Gece koptu ufuklardan!
Beni hayat çağırıyor
Bu ölümlü topraklardan...”