Otel Odası Şiiri - Kerim Çalışkan

Yetmiyor ne kadar parlasanda
Seyirlik küçük bir izin kalıyor
Eteğinden süzülen hüzmeler altında
Kalemim gölgesi kağıdı kaplıyor
Senin başın dik benim eğik
Ne olacak?
Yazamazsın ki
Sana sitem ediyorum sanıyorsun
Senin duruşun tek parlıyorsun
Benimse yazışımda duruşumda bozuk
Bende bir abajur olmak isterdim masa başında

İçine dökülen su damlalarını harlarsın
Zamanı geldiğinde taşar coşarsın
Ardından koşarlar aldırmazsın
Bende bir çaydanlık olmak isterdim masa başında

Üzerine yük çöker her akşam
Kimileri gelirde üstünde zıplar
Ne muhabbetler döner
Sense dünyadan bihaber uyanırsın sabaha
Bazen çıtırdarsın geceleri
Yeri gelir kırarlar tahtalarını
Ustanın elinde tekrar olgunlaşırsın
Yaşar gidersin satılmazsın
Bende bir karyola olmak isterdim oda ortasında

Kıskanıyorum seni yazarken bile
Odanın tüm ışığı sende parlıyor
Olup biteni saklıyor, gizliyorsun
Şehrin manzarasını seyrediyorsun
Bu otel odasında gelip seni aşan
Dur biraz ben bakacağım diyen yoktur belki
Pencereyi biraz aralayan
Şehrin sadasını ne sana ne kendine dinleten yoktur belki
Kıskanıyorum seni
Bende bir tül olmak isterdim odanın camında