Öteki Zamanlar Şiiri - Cafer Yıldırım

ÖTEKİ ZAMAN

zehrin sızdığı bedende büyüyen karanlık
son kibritin söndüğü dağda kopan fırtına
hayır bunlar değildi, önce yüzün başlardı
duru bir şefkatle başlardı yüzün
bütün zaman kiplerinden gelirdin, fiiller kavuşurdu çekimine
yollara, raylara, akşamlara kapanan ufuk
onarılmış günlüğü olurdu
ayrı ve ırak geçmişlerimizin

kanatlarından kan sızan kekliklerle
döndü o yıl avcılar yaralı ceylanları
sürükleyerek indiler yamaçlardan
uzun bir kış olacağını söyledi bilgeler
kupa beyinden sevinçler devşirildi kahvelerde
erkeksi hüzünler rakıyla dağlandı yine
ahşap pencerelerin patiska perdeleri ardındaydı kadınlar
daha çok hamur kestiler, daha çok mantı döktüler
herkesin bir işi vardı anlayacağın
hangi deniz iklimindeydin, sen hangi derinliklere ilerlerdin
her ilişkiden bir parça katarak oluşturduğum imge
onca zaman suvatlarında kıvandığım çiçekten nehir
yolları kar tutmuştu, yürürdüm...
kalsam kara bir günlüğe büyürdüm

bir dönem kitaplarla avundum
kahramanlarında benzerlikler aradığım
her sevgilide senden bir surete rastladım
bir dönem savruldum
hayatla ölüm arasında
aynı eve, aynı odaya
döndüm yine aynı tutkuya
değdiğin, dokunduğun, kullandığın
eşyaların düzenine
iki ayrı varlık, iki ayrı kimliktim artık
biri yeni giysiler, bayram törenleri, marşlar
ve karşılanması için mevsimlerin
diğeri kilitlenmiş bir sancıydı
ne kendine ne evrene sığan

amansız bir hastalık gibi
bütün gözeneklerime yayılan
ve ancak yankısıyla karşılıklanan
herkes aldı payına düşeni
bu yangın tutkusundan
kimileri söylencesiyle avundu
kimileri gençliğiyle atlandı
o yıl uzun bir kış olacağını söyledi bilgeler
daha bir tenha idi sokaklar, kelimeler tedirgindi
dudaklarındaki tuz tadından şehvet
bedeninden uçurumlar edindim
-kendini üreten arzular, puslar, anılar, düşler-
bunlarla tutunurdum bir başka kışa
kim bilir belki yeni bir aşka

her ilişkinin hızla geçmişe dönüştüğü bir çağda
sadece bir anmalıktır artık, belki bu bile değil
biliyordum buluşmazdı bizim hayatlarımız bir daha
kişisel tarihlerimizle parçalanmış ortak payda
hiçbir ilişkide kavuşmazdı mahlesine

on yıl öncesine ait kimi anımsamaların
tozlu göğünden topladım bu şiiri
anımsanamayan düş görüntülerinden
bir nehir akardı ve uzaklıklar olurdu her şey
yağmura benzeyen gözlerin vardı senin
sokulgan bakışların, ıslak hüznün
zamansız öfkelerin vardı, ki daima inceydi tarihin
bedeninin açtığı derinliklerden topladım bu şiiri
sesinin yer edindiği iç geçitlerden

her ilişkinin dağılmış ayrıntıları
her kopuşun unutulmuş anları
anladım ki arar, bir gün bulur bizi
bir gün bulur bizi, yaralarımızı
emanet ettiğimiz zaman

Cafer Yıldırım
Bu şiir yazarın 'Öteki Zamanlar' kitabından alıntıdır

(c) Buşiirin telif hakkı yazarına aittir izinsiz kullanılamaz