ÖTEKİ ADAM OLMAK
Seni yoktan var eden adamdım ben.Sana mutlu olmayı öğretmiştim.Çünkü sana mutlu olmak öğretilmemişti.Mutlu olmaktan korkuyordun hep.Ben senin o korkunu yenen adamdım.Yalnızdın her zaman,düşlerin ve rüyalarında bile.Yalnızlığın arkasına gizlenerek ve duygularını kimselere belli etmeyerek, hep yeni bir şeyler arayan ama bunda da hep içindeki o mutlu olmak korkusundan başaramayan biriydin.Ne yapsan eksik kalıyordun düşlerinden, ne yapsan hayallerinin gerisinde kalıyordun.İşte senin düşlerini tamamlayan, hayallerini yaşatan adamdım ben.
Ruhunu içindeki o karanlık odalara kapatıp,hiçbir gücün onu oradan çıkaramayacağına inanıyordun,çıkarmaktan korkuyordun.Ama ben ruhlarımızın buluşmasını sağladım, ruhlarımızı özgür bıraktım, bırak onlar sevişsin dedim.Ve senin ruhunu kapattığın karanlık odalardan çıkaran adamdım.
Sen hayatına bir anı, bir hatıra bile sığdıramayacak kadar hayattan ve insanlardan korkan biriydin.Her şeyden çekiniyordun,kendi duygularından, isteklerinden bile.Ben, senin hayatına unutamayacağın, hep anacağın sonsuz hatıralar sığdıran adamdım.
Sen içinde yar olan hiçbir şarkıyı dinlemezdin.Çünkü kollarının arasına sığınıp kaybolacağın, nefesini duyabileceğin, duygularını paylaşabileceğin bir sevgilin bile yoktu.Ama ben sana içinde yar olan bütün şarkıları ezberlettim.Duygusuzdun! Çünkü duygularını paylaşabileceğin biri yoktu.Senin duygularını paylaşıp sana duygulu olmayı öğrettim.
Yaşamı, o körleşmiş ve felç olmuş kalbin gibi dört duvar arasına sıkıştırıp, hayata tutunmaya çalışıyordun.Yaşamın inceliklerinden haberin bile yoktu.İşte ben sana onları hissettiren adamdım.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Gönul kırgın ,ıcım acıdı saygılar
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta