Öteden niçin korkar kaçarsın

Yar…
Sineni dağlayan ateşi sakla
Bir ömür hazzından uzaklaşma
Gözyaşlarınla umudu yıka, unutma
Hiç sızlanma, nisyan içinde olma, aşktan korkma

Aşk, varlığın hiçlikteki nefesi
Adanmışlığın samimiyet nişanesi
İhlâs üzere yaşama feyzi ve bereketi
Kalbi hassasiyet, edep ve adab-ı muaşeret fevkidir

Toprağı tanı, onda yok olanı
Cezbini yitirmiş, kokmuş olanı
Vaktini bekleyen zamanı, titreten anı
Seni senden alacak cefayı, üryan bırakan feryatları

Hiç insan ölür mü, kul iken
Kalbini naza gâh yapmış Arifken
O’nun rızasına meftun olan abdiâcizken
Hilme kanmış, sinirden arınmış, nefsi aşağılamışken

Ateş dünyada yakar, ar kalkar
Edepten nasipsiz nefesler ortalığa saçar
Nefs durmak bilmez, pişkinliği reddetmez sıçrar
Her kapıdan sızar ve fırsat bulunca kandırmaya kalkar

Öteden niçin korkar kaçarsın
Düşlerinde sırılsıklam olup ağlarsın
Neden hiç ufkunda tahayyül edip sürurla anmazsın
Sen en yakına ne kadar uzaksın, muhabbet adına avunansın