Öteden Bakış | Yaz Şiiri - Musap Sansarkan

Kıştı, dikenin rengi beyaz, ömrü otuzdan beş eksik, Kuşağında on boğum,
Kalpte zulüm, kalpte Azap, damarlarda asalet, gören gözde Töz, yürekte ürperti,
Ayaklarında inkârdan pranga, belinde Ah 'tan kambur,
Onu doğrultan; göğe çıkan merdivende, diline yapışan, deriye kazılı sözcükler.
Ve o daha ilk basamaktaydı. Acı ve mertlik ile arkadaştı.

Artık ilkbahardı, etrafında yeni açan çiçekler, laleler, sümbüller vardı, bir de güneş,
Teslim olmuştu sabahın ilk ışıklarına,
Ant içmişti fidanları kuraklığa teslim etmeyeceğine, Savaş açmıştı kıtlığa varı yoğu ile
Dosta merhametten bir denizdi, sırtlana kayadan yavuz bir yumruk,
Kabullenememişti ayrılığı, zira ona göre güneş batmazdı, Aldırış etmedi ayrılık vaktini haber verenlere,
Gece gökte gülümseyen yıldızı görünce anladı Emanetin teslim edildiğini, kabullendi ve ilan etti baharın tüm sakinlerine.
Yakîn'di yaprakları koparan, incileri birer birer toplayıp bir araya getirmenin vakti gelmişti belki de.

Yaz mevsimindeydi gül, Omuzda Güneşin iki Emaneti ve Ayrılığın enkazı vardı.
Gönülleri fethetme zamanıydı, Yüce Divan hazırdı, yeni şehirler kuruluydu, takvimin adı konulmuş
İs ve Çamur tarihten silinmek üzereydi, O'na arıya ilham eden haber vermişti,
İçe doğmuştu bir kere; cennetin krallığı Adalet, anahtarı sabırdı,
İnkâr yakarış, zulüm merhamet oluvermişti, Dürüstlük pahalıydı cehalet satılık,

Nihayet sonbahar gelmişti, ayrılık vakti yakındı, Yasaklamıştı mahreme girişi ama kıramamıştı ısrarı,
Mutluydu ihanet dosttan gelmemişti, elleri bağlı nidadaydı,
Huzur ve sükûnet vardı üzerinde, çağırılmıştı,
Dosta yakın olmak en büyük umuduydu, izin verilmişti,
Altı kanayan kalp seçilmişti uğurlanmaya yakın,
Ve yücelerin yücesi şahit olmuştu teslim etmesine emaneti,
Solmuştu gül her yaprağına bin filizle.

Hz. Ömere ithafen…