Öteberi Şiiri - Taş İskele

Belki,
Sahibi olmadığımız yakınlığın efendisiydik.

Belki,
Sahibi olduğumuz uzaklığın kölesi.

Ya da,
Uzak bakışın suyu,
toprağı,
ateşi
ve
havası
cenini olmuştu,
sancı tutmuş duyguların giz renginde.

Gizlenmiş iç içeliğinde yalnızlık,
kendini resmediyordu güz renginde.

Kör kuyu yalnızlığın gölgesini ödünç almış,
aslının çizeri olmuştu sözcüklerin
yüklendiği yakın bakışın.

Belki,
İçe bakıyordu ötesi berisininin.

Belki,
Berisi kendini ötesine taşıyordu içe
bakışın...

Ya da,
Çoğul yalnızlık, asalına bölünüyordu
irrasyonel düşünde sonsuz devreden
uzaklıktaki yakınlığına çiçek tozu
kotarıyordu özleminden.

Rasyonel bir yoklukta, yadsınamaz varlığın
sancısı akıyordu damar denen
kör kuyunun tözünde.

Ya da,
Bileşik olan her varın ayrışmasına inat,
delice,
ayrık olan iki yokun birleşmesi güzün
rahminde,
göz göze / köz köze
kör kuyudaki hiçliğin Kerbelâsı'nda...

Belki,
Kanıyor yaraların susuzluğu güzün
düşünde.

Belki,
Susuzluğuna kanıyor yaralar kör kuyunun
müdavimi mahzun deli gözünde.

Ya da,
Çıkarmak anlamını yüreğin çıkrığı ile kör
kuyudan yaralı sözcüklerin ve ötesine
berisine bakmadan sektirmek her bir
anlamını düş denizindeki, güz renginde,
ıskalamaksızın boyutsuz yaraları.

Köz köze,
döne döne,
yana yana,
yan yana.

An an'a ulanırken, can cana ulansın
dize dize,
düş düşe...

Ya da,
Sahipsiz kalmış, en sıradan sözcükler
cümleye dursun, güzümüze dursun,
özümüzü bulsun gözümüzle kazdığımız kör
kuyuda,
düşümüzde olsun yalnızlığın vuslatı.

Belki,
Esintisiz fırtına ile örgülü gönlün kıvrımları
kör kuyusunda deliliğin...

Belki,
Alabora olmuş gönül fırtınasında aklın
kıvrımları
ve
bahaneler batık aklın can simidi.

Bize ne,
Ya da,
Yalnızlığımızdan kime ne?

İsim yoktu canım deli, güz göz oldum
közünle,
yüzünde is'im oldum közümle.
belki de...

Ya da
Biz,
Göz gözeden öte
Söz sözeden beri...

Ey,
Akıl denen öteberi,
Senden, pazar
Bize ne?