Oswald LeWinter (2 Nisan 1931 - 13 Şubat 2013) Avusturyalı bir Amerikalı yazar ve şairdi.
LeWinter Viyana, Avusturya'da doğdu. 1939'da, Nazi Almanya'sının Avusturya'yı ilhak etmesinin ardından Yahudi çocukları Viyana'nın tehlikeli koşullarından kurtarmaya yönelik çabalarının bir parçası olarak ABD'ye geldi. Ebeveynleri Louis ve Regina LeWinter, o yıldan sonra New York'ta ona katılabildi, ancak birkaç amcası, teyzesi ve kuzeni Avrupa'da kaldı ve Nazi toplama kamplarında yok oldu.
1960'lı yılların ortalarında, LeWinter New York ve Pennsylvania'daki Penn State Üniversitesi, Columbia Üniversitesi ve Marist Koleji de dahil olmak üzere çeşitli okullarda öğretmenlik yaptı. LiWinter'ın bu dönemdeki yayınları arasında Shakespeare üzerine bir kitap, şiir üzerine çeşitli akademik makaleler ve onun tanınmış edebiyat dergilerinde ortaya çıkan kendi şiiri.
Ancak, 1960'ların sonlarında LeWinter akademiyi terk etti ve 1980'lerin başına kadar devam eden bir iş kariyerine başladı. Sonunda, Amerikan askeri personeline psikoloji öğrettiği Almanya'ya taşındı.
1984'te LeWinter, Alman makamları tarafından, ABD'ye metamfetamin üretmek için kullanılan kimyasalları kaçakçılığa düşürme planında tutulduğu için tutuklandı. Amerika'ya iade edildi ve altı yıl hapis cezasına çarptırıldı. İki yıl sonra serbest bırakılan LeWinter, bir psikanalist olarak çalıştığı Almanya'ya döndü.
Eserleri
Telaş İçinde Anımsananlar
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!