Ostium Şiiri - Mehmet Can Şan

giderek azalan merhametimin
kendime çektirdiği
o biçimsiz acılara yeniliyorum
her gün
geceyi çıkarırken rahmimden kanserli bir anne gibi
sakat doğması dert değil cevapların
sormasan bir ihtimal
ama susarsam
daha önce hiçbir coğrafyaya yağmayan
o asitli yağmurlar gibi ağlarım

belki de mühim değil
ben gündoğumunu seven adamlardanım
kendime söz dinletemediğim gecelerde
ben çıplak dolaşır
iki üç şişe denize sallarım
ya İhan Berk
ya da Atilla İlhan’la oturur
belki bir
bilemedin iki kadın sever
ya yatar ya da yazarım
belki de yalan değil
ben gündoğumunu seven adamlardanım

şimdi bana anlatma
dolduramadı hiç kimse
ve bulunamadı hiçbir tanım
umutsuzluğun meslek görüldüğü bu akşamlarda
delirmeye ramak kala
sarhoşluğun kullanma kılavuzunu yazdım
biliyorum
ayağım aşka takıldı diyedir
elimde duran tüm bu acizlik
ve üstümdeki kir
artık ikimiz de biliyoruz ki
Tanrı için kan
aşk için yalan
unutmak için uyuşmak gerekir

ama yine de
bavulunda soysuz acizlik
ve elin vicdanında bir şekilde
kapıma dayandığın o gece
zili sakın kullanma, ne olur
yalnızca kapıya iki defa vur

eğer kapıyı açan yoksa
bil ki ölmüşümdür
eğer kapıyı açan başkasıysa
bil ki ölmüşsündür

Casablanca / 09.09.19