İlk yaşam biçiminin kendisi için yaptığı girdi çıktı yaptığı seleksiyonları; inorganik doğanın tümel baskı ve basıncına karşı bir var olmanın direnciydi. Bu direnç birçok bağıntı girişme yanında en az dış dünya ilkesi içinde olacak bir biçimlenişin yalıtım içinde olmakla da kendisini inşa etti. Tümel baskı ve basınca karşı, izole bir alanın korunması, tümel olana karşı bir direnç ve bir çelişmeydi. İşte ben dediğimiz korunan ve kendisini bilen inşacı ben; bu özne ve öznel oluştu.
Ben doğada izole edilen bir alan ilişkili inşaydı. Yalıtıma alan dıştaki düzensizlikten kurtulup düzene kavuşmuştu. Kargaşadan (kaostan) oluşan dış dünyanın seçilmiş kimi kesitleri yalıtım içinde düzen vahaları haline getirilmişti. Bu düzenli bağıntı işlev yalıtım nedenle bir korunmaydı. Çevrimleri olan sınırlı sonlu kontrol edilir yapıydı.
Korunan kısım yalıtımlıydı. Yalıtılan kısım dıştaki tüm oluşa karşı parça olan bendi. Bu durum dış tümleşiğe karşı ben deyişçe çelime ve direnç olmakla “ben” deyişti. Yalıtımlı olan ben bilince uygun işlevlerle birleşenlerin senteziydi. Sizde bir de aktif ben olmayan vardı. Sizdi, sizleydi ama aktif olarak siz var olamayıp sizle sürtüşen taraftı.
Ancak bende benimle ben olmayandı. Zıtla vardık. Bu zıt yanların çelişmesiyle eylem ve bilinçtik. Birbirine dönüşendi. Bize "artık seni tanıyamıyorum" dedirtendi. Zorunlu olarak ben olanın karşısında belirememekle ben oluşunu beliremeyen oyuk yansımalı zıtlıktı.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta