Burası sessizliğin denize döküldüğü yer.
Güneş batarken denizin üzerinden
Ve son çırpınışlarını yaparken belki de,
Geri gelmeyecekmişçesine uzaklaşırken ufuktan
Ve yerini sükût bir sessizliğe bırakırken
Burası sessizliğin denize döküldüğü yer,
Seni görünce keşfetmiştim sevgiyi.
Bana gülümsemeni görünce fark ettim aşkı, sevdayı.
Gözlerinin içine bakınca anladım güzelliği.
Herşeye rağmen güzeldi; bu duyguları öğrettin bana.
Hayat başkalaşmıştı senden sonra.
Ankara’nın ıslak kaldırımlarında tanıdım seni.
Sis perdesi bulutların
Ve yağmur damlalarının arasında.
Hüzünlü bakışların vardı acı dolu
Ağlamamsı ve titrek sesin
Yine sensizliğe uzanan bir akşamın başında
Elimde boş hayallerimle
Sahilde tek başımayım.
Gözlerim seni arıyor belki bütün koylarda,
Bütün denizlerde belki de
Gidiyorum,
Ben sana yalnızlıklar yaşayarak geldim.
Gidiyorum,
Ben sana yalnızlıkları gömerek geldim.
Gidiyorum,
İki gün daha ayrı kalsam ne olur diyorum.
Hasret ayazları estirdiniz üzerime
Yalnız bıraktınız beni bu sessiz şehirde,
Yoruldum…
Anlamsızdı belki artık her şeyi konuşmak
Ve bir gündüz vakti batan güneş gibi
Vakti geldi artık biraz sonra ayrılacağız.
Ve ben yine yalnızları oynayacağım,
Süslü ve kalabalık caddelerde tek başıma.
Vurgun yemiş gibi olacağım sevdadan.
Sen şimdi belki yanımdasın,
Ama ben sensiz olamam; bunu anlamalısın.
Vakit tamam, bitti artık herşey.
Arkandan hasret dolu gözlerle bakan sevgili yok artık.
Sevgisini paylaşan yok, hasret yok, özlem yok...
Radyoda aşk şarkıları yok artık.
Şiirler ve tek düze mısralar yok.
Bir bahar günü başlayan bu aşkı,
Hayat boyu unutmak imkânsız gibi.
Ben seni kalbime yazmışım,
Kalbimden sökü atmak imkânsız gibi.
Bu aşk bu yılın baharıysa,
Seni sevmiyorum ki; nerden çıkarıyorsun bunları.
Ne yaptım ki seni sevdiğimi gösterecek?
En fazla karşına geçip aşkımı haykırdım.
Gözlerinin içine bakınca dalıp gidiyordum birde.
Sabaha kadar başında bekledim hastayken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!