yıl 2006 bilemedin 2007 aylardan ocak olma ihtimali en yüksek olan bir kışgünü, iş görüşmesinde tanıdım osman islam'ı, iş veren olarak... kapıyı ilk sinem açtı (ozamanki grafiker, hala da arkadaşız.) içeri girdim, osman islam yoktu onu bekledim (bu kısmı okuyan osman islam tanıyanları onu beklerken kazanılan sabrı ve azmi çok iyi bilirler) ve kendisini bekleyenler kervanına ben de dahil oldum. sonunda geldi, çok sevimli olduğunu söyleyemem ama samimiydi, öyle cıvık değildi, mesafeli ve doğaldı yani insana sadece insan olduğu için değer verdiğini hissettirebiliyordu o zamanki bana... -çömez bana, daha bu kadar uyanık ve tabiri caizse çakal olmaya bir kaç senesi kalmış bana, - hissettirmişti nitekim yanılmamışım da... Neyse fazla uzun bir mülakat olmadı mülakat da sayılmazdı, 'yarın gel işe başla' dedi. cv mi uzun uzun incelemeden, '5 yıl sonra kendini nerede görüyorsun? ' gibi abuk subuk soruları es geçerek, 'senden bir cacık olur mu olmaz mı çalıştığında anlarız' der gibi, 'yarın gel işe başla görelim' dedi. Gel zaman git zaman 3 yıl geçti, 3 yılda neler oldu bir anlatsam roman olur. ne entrikalar, ne kavgalar, ne hayat hikayeleri, ne mücadeleler (= yani çok şey öğrendim lafı şu noktada benim için çok isabet bir cümle olur...-) aktuel'de çalışırken aynı zamanda okulum da olduğu için 2009'un sonlarında işten çıktım. aktuel gazetenin gelmiş geçmiş en önemli grafikeri olarak hafızalarda kalmasam da hikayede temiz bir sayfam olduğu kanısındayım (ben ve sevenlerim)
osman islam'ın kendisi başta olmak üzere çok cici arkadaşlarım oldu, bir insan neyse çevresindekiler de öyle olur derler ya (ya da ona benzer birşey) bu osman islam sayesinde kimi tanıdıysam hep değer vermiş, saygı duymuş ve sevmişimdir... Neyse burada bahsetmek istediğim şey benim kimi sevip sevmediğim değil elbette... işten çıkalı 2 yıl olmasına rağmen hala giderim eski işyerime yani kopamadım. benim gibi eskiden çalışıp da aradan yıllar geçmesine rağmen giden o kadar çok insan var ki sayamıyacağım o yüzden, çok sıradan bir durum aslında bu bizim açımızdan...
sevgili osman islam'ı böyle uzun uzun anlatıp övecek değilim çünki gerçekten gerek yok, yeni şeyler söylemek lazım... çalıştımız dönemlerde hatırlıyorum zeynep'le ona, (zeynep aktuel gazete'nin unutulmazları arasında zirveyi yıllardır koruyan kişinin kendisidir) osman islam'a 'bu alemden elini ayağını çekip meydanı bize bırakmasını' söylerdik hep, o da bize 'hpinizi toplasanız bir osman islam etmezsiniz' derdi. (= bir güzel lafı daha var ki ben bu cümleyi ondan öğrendiğimde ilk pratiğimi anneme yapmıştım oda bana garipser bir şekilde bakakalmıştı, cümle şuydu: mesela kendisinden aldığımız bir şeyi yetersiz bulduğumuzda, verdiği cevap 'adam olana çok bile' idi... bunu ilk annemde uygulamam saçma olmuş, tabii işte insan yeni bir cümle öğrendiğinde nerede kuracağını da bilmesi lazım (=
gel zaman git zaman kimler geldi kimler geçti aktuel hala var; tabi osman islamıyla, her geçen gün daha da büyüyerek, giden sevenleriyle çekemeyenleriyle diyeceğim ama o da yokturki, onlar da çekememeyi unutur, osman islam ın güzel dünyasına sadece imrenir kalırlar.
ben osman islam'dan çok şey öğrendim. belki benim de içimde vardı güzellik, insan olmanın verdiği nimetler ama gititğim yolda ışık tutan çok nadir insanlardan biridir o, sadece benim değil bütün güzellikleri gören her arkadaşının, her dostunun ışığıdır o... şu sıralar zerrinl'e gidiyoruz yanına hep, (zerrin aktuel'in, kıyafetlerinde kumaş kıtlığı yaşayan çalışanların zirvesinde yerini kimselere kaptıramıyacağı kesinleşen kişisidir) aynı zamanda çok tatlı ve sempatiktir, bu kısmı yazmam benim için önemli(=)
evet ne diyorduk, zerrin'le sürekli gideriz bu güzel mekana, işyerinden çıkalı 2 yıl geçmesine rağmen bulduğu fırsatlarda hala o işyerine giden insan bizim gibi çok nadirdir.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta