Kır dediği yerden vursun umutların arzuhalini. Kes dediği yerde bitirsin nefs-i müdafaa ezberlerini. Sen ne umdun? Bulduğun ne ki! Bir kan bir revan içindesin şimdi; Acz'e avuç açan 'El' değil misin?
Söylesene;
Hangi Denizde Boğmalıyım Kendimi
Seni Unutmak İçin
Hangi Deli Rüzgarı Karşıma Almalıyım
Kokunu Şehrime Getirmemesi İçin
Sen aldırmazsın belki, alışıksındır hayatın gel-git manevralarına. Eşkıyanın, haydutun seçtiği yolu yol bilirsin. Kula kulluk etmende gizlidir hüzzamın. Sen herşeyi bilirsin, ben herşeyden muktedir. Am'ma ve-lakin; Rahle-i Ala'da bir gizdir suretin...
Ben ki ; Sensiz Yaşama Tutunmak İçin
Nefesini Bıraktığın Duraklarda Yaşayan Biriyim
Sana Yenildim Ben Bir Tek Bu Hayatta
Sensizliğe Değil!
Beni Yakan Gidişine Bile Diz Çökmedim
Aşk benim hiç Senim olmamış Varlığınla yokluğun arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya “Konuş konuş konuş” derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını. Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa …?
Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşk(ın) şehri olmalı artık, yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen günleri saymamalı, bende yokluğunun güncesini tutmayı artık bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim. Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi. Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç aldırmadan,
Sanki benim hiç senim olmamış gibi…
Başka bir yer yok.
Ama başka şehir çok.
Başka hayat da...
İnsan, gittiği yer olur! Unutabilirse...
Unutabilirse insan! Varınca; gelmiş sayılır gittiği yere...
Her kahve aynı tadı taşımaz… Nerede içiyorsan, kiminle içiyorsan ona gore degişir…
Sahilde oturduğun rüzgarlı bir sonbahar günü, en sevdiğin dostun ağlarken içtigin kahvenin tadı kederlidir… Kahve telvesine yüreginin acısı karışır.
Bir pazar öğle sonrası annenin “hadi bir kahve yap da içelim” dediği kahve huzurludur… Köpükler annenin göz bebeklerine yansır… Dudağının kıyısında kalan küçük bir gülümsemedir…
İlle de aşk deme!
İlke'de "AŞK"ı benimse...
Vesair azaların da buna şahitlik etsin.
Unutma!
Kör bir kuyuya karanlıkta bakmak,
Ancak gerçeği giz-lemeye çalışmaktır...
Sen, sen ol. Bir kuyunun etrafında avare avare dolaşma. Biliyorsun ki; illâ birisi gelir, o kuyuya o taşı atar. Önemli olan ne taştır, ne de kuyu! Seni o kuyuya düşürme çabasıdır o taşın hüzzamı. Sadece sen mi ? Sevdiklerin de gelir ardından, gözünü kırpmadan !!!
Sonra delinin biri bir kuyuya... diye devam eder hikayen.
Sevdiklerin o kuyuda seni yalnız bırakmaz da;
Sen biraz akıllı ol da o kuyuya düşme artık.
Şehir Hapishanesinde bir ses, bir çıtırtı usule erdi mektubumu okurken. Ayazın ağzını dike dike bağırdı yüzüme en acı itiraflarını.
En çok da ; Hududunu çizemediğim kadınların silüetleri vardı mektupların satırlarında... Gölgede yok olmayı denemek aciz olmayı dilemekti nasılsa...
Tek isteğim bir kadının kanatları altında ölmeyi becerebilmekti sadece. Olmadı!
Kimse oralı olmadı! Benim buralı olduğum kadar......
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!