Osman Bey Şiiri - Metin Önal Mengüşoğlu

• 

  İbrahim Necati Günay

  Osman Bey
  
  Ne kadar mutlusunuz şimdi kimbilir
  ada'da üç aylık evinizin geniş balkonu
  bir yandan denize bakar karanlık, sakin
  müzikal bir hışırtı içinde sadece.
  bir yandan kalabalık gökyüzüne açılır
  insan ruhunu pervasız kılan uçsuzluğa.
  anımsayın,
  gökyüzü yerden daha tenhadır artık
  öyle günlere geldikki düşünmek bile
  mekanikleşti.
  madeni pürüzlere benzedi insan sesleri.
  dün sağanak bir facia iken zeytinburnu'nda
  hatırlayın,
  kadıköy
  olağanüstü bir yazgünü yaşamıştı azabiçinde
  bizim küçük kentimizde osman bey oysa
  faytonları daha yeni kaldırdı belediye
  ama sokakları dolduran kısrak kokusu
  hala asidik sarhoşluğuyla
  birer il yarasıdır yüzlerinde insanımızın.
  kirazlar yüz tutmuşsa kurtlanmaya
  başlamıştır kaysılar yarılmaya şekerden.
  
  babam
  söylemiştim size
  demiryollarından emekli eski bir memur
  sabah namazında uyanır
  okşar uyuyan torunlarının saçlarını
  ak sakalından sızarken abdest suları
  the ekonomist'i okumamıştır hayatında
  fizibilite raporlarından da yoktur haberi
  hakkından gelmeyi bilmiştir ama
  küçücük bütçesiyle
  yedi çocuklu bir ailenin
  kendi namusu ve yağıyla kavrulmasının.
  kimsenin malında gözü olmadan
  tok gözlü büyütmüştür çocuklarını.
  osman bey
  işte ben
  sessizliğimi kimi zaman
  budapeşte'de gördüğünüz
  şarklı heykele benzetebilirsiniz
  yahut venedik'te kırık bir sandalda
  taze istiridyeler satan ihtiyara
  heybetim oysa saklıdır içimde
  modern asfaltlara tahammülsüz
  çıplak dağları gibi anadolu'nun
  yazları kayalar yuvarlayarak
  kışları çığlar devirip
  tarifsiz heyelanlarla sarsarız yolcuları
  hepten meziyyetsiz değiliz; anlatabilsem
  ah, bir anlatabilsem osman bey,
  paradan puldan yana yoksulluğumuzu
  hadi tevekkülle karşılayalım
  fikirde ferasette ustalığımız
  taa inkılaplardan bu yana
  gömülüp kalmıştır can damarımızda.
  çoğu zincirli bu gün insanların belki
  çoğu köle...
  ama onların bileklerinde
  biraz zorlayınca kırılacak
  görülebilen demir parçalerı var
  bizim boyunlarımızda oysa
  en gizli kuvvetleriyle zulmün
  görünmez esaret kelepçeleri
  farkedilmez prangalar
  
  dualarında
  rahat döşek ölümü isterdi anam
  o günden bu yana osman bey
  buldum bazı yenilgilerimizin kaynağını
  bu asyalı tevekkülün
  bu şarkkarı korkunun temelinde
  sizin azıcık itibar ettiğiniz mistisizim var.
  batılı zaten, anlıyorum
  yaşamında materyalist
  hülyalarında mistiktir.
  bizimkilerse size
  tersinden benzemeğe çalıimışlar anlaşılan
  yahut böyle olmasını siz istediniz.
  bilmiyorum osman bey bilmiyorum
  öyle derinden bir fesat tohumu ekilmiş ki arza
  ne sizin diazemle rahatlattığınız ömür
  ne asyalının afyonkeş felsefesi
  yüzünü güldürüyor evrenin
  dünyanın çivisi kopmuş, derler ya
  bu işin dimağında bir bozukluk var.
  boşaltıp beynimizin cürufatını
  unutalım ezbere bildiğimiz kelimeleri
  fiyatları ayarlayan borsadan
  faizin nirengi noktasında dikilen gökdelenlere
  tabiatı yasaklayan şehirden
  adım başına fucur fışkıran çarşılara kadar
  herşeyimizi
  bütün eski bildiklerimizi unutalım
  kısacası
  insana benzetmek için papağanlaştırılmış dünyamızı
  
  osman bey osman bey
  yalnız ellerimiz kalsın açıkta
  sımsıkı tutuşalım el ele
  dilimizde tek marş, besmele
  kur'an'dan başlayalım.
  
  Metin Önal Mengüşoğlu
  
  
  Unuttuktan sonra? Saygılar...
  
  

  Devamını Göster

  • 5
  • 1

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)