Zamanın kalabalık caddelerinde sessiz bir yolcuydu o. Dünyanın gürültüsünden çok kendi içinin uğultusunu dinledi; her satırında biraz kırgınlık, biraz umut sakladı. Çocukluğundan beri kalbine dokunan her acıyı sözcüklere sığınarak taşıdı, kalemini yalnızlığın kanatlarına bağladı.
Melankolisi, gün batımında gözlerine dolan hüzün kadar derindi; romantizmi ise bir gül yaprağının sabah çiğini saklayışındaki narinlik kadar gerçek. Aşkı da özlemi de hayata dair bütün yaraları da şiirlerinde yeniden doğurdu.
Yaşarken anlaşılmamayı kader bildi ...
Mavinin her tonunu severim ben.
Ama seni bir başka severim.
Masum gözlerini bambaşka severim.
Sen bana aldırma,
seni sevmek için sebebim çok benim.
Bir gün ardında hapsolduğum kirpiklerini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!