Sen ki, gökteki neşeli sümbülüm,
Baharı renklendiren nadide gün ışığım.
Bir seni bilirdim,
Bir de kalbimde bıraktığın huzuru.
Sensiz geçerken kış akşamlarım,
Yıpranmış ellerinin,
Onca şeye kafa yoran aklının,
İstenilenden fazlasını verip,
Karşılık bulamayan sevgilerinin,
Adını anmadan geçenlerin,
Borcu durur hâlâ sana.
Kalabalığın içindeki yalnız kuş,
Belki sen farkında değilsin ama...
Sen de seviliyorsun, biliyorum.
Rüzgâra kokusunu veren tüylerini,
Bulutları selamlayarak zarifçe
dalgalandırışın,
Tedirgin, korkakça adımlar
Kol geziyordu küçülmüş bedenimde.
Kamburum çıkmış,
Omuzlarım çökmüştü,
Yorgun bir haldeydim.
Zaman hiç eskitmiyor ellerini,
Soldurmuyor aydınlık rengini.
Unutturmuyor,
Üstünde tazeliğini şimdi bile koruyan
Gül gibi narin, tazecik kokunu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!