Osman Şiiri - Anıl Selek

Osman bir deli oğlan henüz ondokuzunda,
Geçivermiş aniden çocukken adamlığa.
Bir gözü kör anası onbeşinde bacısı,
Yoktur başka kimsesi bu hayat kavgasında.

Gözleri kömür gibi, tek mirastır babadan,
Lüle lüle saçları rüzgarda dalgalanan.
Kah durgundur kah deli çoğu zaman da dertli
Selvi boylu ve bıçkın bir gençtir bizim Osman

Zordu çetindi hayat, tüm yükler omuzunda
Onun da kalbi vardı ne kadar yorulsa da
Kaptırmıştı gönlünü onaltılık Elif’e,
Elif henüz bir çocuk, kadınlık havasında.

Birkaç küçük buluşma derken kapıldı Osman
Hayallerini kurdu gece gündüz durmadan.
Elifse oyun gibi görüyordu bunları,
Görüşüyordu başka bir oğlanla okuldan.

Bekliyordu bir akşam okul çıkışı kızı,
Gördüğü anda birden içinde derin sızı.
Elif bir başkasıyla el ele tutuşurken,
Osman’ın yüreğinde acılı bir kıpırtı.

İçi yanan Osman’ım volkan gibi püskürdü,
Tutamayıp kendini üstlerine yürüdü.
İki gözü kara genç kapıştı birbiriyle,
Kenetlenmiş bedenler karanlığa yürüdü.

Ateşlenmiş iki genç düşerken kaldırıma,
Diğeri saplamıştı sustalıyı Osman’a
Kapkara gözleriyle son kez baktı Elif’e
Ruh bedenden koparken gözü açıktı hala.

Ocaktaydı patlıcan Osman çok sever diye,
Acı haberi alan anası kaldı yerde,
Yanıyordu yüreği ocaktan bile fazla,
Böyle büyük acıya ağladı kör göz bile.