Kinsiz, nefretsiz doğdum
Kinle, nefretle yoğruldum
Kine, nefrete boğuldum
Hâlbuki ben oruçtum
Kinden, nefretten uzaklaşmayan
Sevgiyle, paylaşımla yoğrulmayan
İnsana insanlık değeri katmayan
Yalancı, riyakâr oruç oldum
Doğumumdaki doğallığa
Erişip sevgiyle yoğrulmadıkça
Sonradan edinilen yapaylıklara
Elveda deyip el sallamadıkça
Tutulan oruçlar boşa
İnsanım, özüme dönünce
Şeytanım, çıkarla bilenince
Varırsam oruçla bilince
Dönerim doğumdaki özüme
04.08.2011 - İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 4.8.2011 04:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ramazan-ı Şerifin orucu, doğrudan doğruya
nefsin mevhum rububiyetini kırmak ve aczini
göstermekle ubudiyetini bildirmek cihetindeki
hikmetlerinden bir hikmeti şudur ki:
Nefis Rabbisini tanımak istemiyor; firavunâne
kendi rububiyet istiyor. Ne kadar azaplar çektirilse,
o damar onda kalır. Fakat açlıkla o damarı kırılır.
İşte, Ramazan-ı Şerifteki oruç, doğrudan doğruya
nefsin firavunluk cephesine darbe vurur, kırar.
Aczini, zaafını, fakrını gösterir, abd olduğunu bildirir.
D E N İ L M İ Ş T İ R .
Saygıyla selam ve dua eder dualarınızı
beklerim.
TÜM YORUMLAR (9)