Oruç Şiiri - İlyas Çakır

Ey benim en hüzünlü yanım
Yine nedendir benim bu burkuntum
Bu üşümekliğim
Bu çaresiz sızılarım…

Söyle Ey benim cananım
Sen söyle ki cihan sussun
Yorgun ve çaresiz bedenim derman bulsun.

Ey sevgili
Yine vakitsiz bir Ramazan esintisi var anlamsız
İçimde bir tuhaflık…
Bitkin, yorgun bir ruh hali ile
Hedefsiz bir telaşe var üzerimde
Nerede olduğumu bilmeden
Harabe bir kentin, umutsuz çocukları gibi
Umarsız, nedensiz
Avare adımlarla yürüyorum…

oysa
Ne aç ne susuzum
Peki nedendir cesedi solmuşluğum ?

Kaçtım, kendimden kaçar gibi
Tenhası olmayan şehrin en kalabalık rıhtımına
Uzandım yere, gözlerim semada
Yanıma senden başka kimse uzanmadı
Seni hissettim tüm zerremde
İrkildim birden
Anladım,
yüzümde bir tebessüm
İçimde bir huzur…
Ah be güzelim
Meğer ben sana susamışım, sana acıkmışım
Meğer ben SENİ TUTUYORMUŞUM bugün de…