Örtün Üstümü Üşüyorum

örtün üstümü üşüyorum, üşüyorum örtün üstümü.
hamuru alınterinde yoğrulmuş toprak serpin.
kil de olabilir kül de fark etmez;
yeter ki yüreği ateş çemberi bir kızın ayakları değmiş olsun.

teninde dikeni uç vermiş gül ekin.
kızıllığını yitirmiş olsa da fark etmez;
yeter ki açacak bir tomurcuğu olsun
-yanıbaşımda-
karanlığın entarisine ilişmiş.

dokunarak kendime benzettiğim kızların yüzünü örtün.
esmer de olabilir kumral de fark etmez;
yeter ki belleği yontulmamış olsun,
yeter ki aşina bir gülümseme belirsin dudaklarında.

örtün üstümü üşüyorum; üşüyorum örtün üstümü.
çiçek tozlarıyla toprağım bürünsün renklere.
nefes alsam da olur almasam da fark etmez;
yeter ki beyazlığıma baharın kokusu sinsin,
yeter ki göğüs boşluğumun altında bir sıcaklık aksın,
yaşama dair bir umut yeşersin içimde.

örtün üstümü üşüyorum; üşüyorum örtün üstümü.
dağların sabrını anıt yapıp dikin başucuma,
gün vursa da olur vurmasa da fark etmez;
yeter ki bir kuş gelip konsun
-ayak uçlarıma-
mehtabın gölgesi düşsün.
eylül-2001
silifke
(Maki Edebiyat Dergisi)