Örtün Üstüme Çocuk Şiiri - Belgin Erturk

.
.
.
.
damlası rehinken kirpiklerde
nisan yırtığı göldü gözleri

örgüsünden akıp giden
yönü kayıp kimsesizliğiydi
–kırılgan-

en morundan bir dolu imgeydi
koynunda donan

korkak öpücüklü dudaktı
umutsuz mektuplara pul olan

düşerken sözcükler dilinden
rüzgarı yırtardı -korkmadan-

ağırdı bu aleme varlığı
ve nemli
en safından gözyaşı kokan

adresi mi
adresi
gölgesiz yarı çıplak ağaçların en sarı yanıydı
dibi ki yalnızlık ekilmiş otçuklarla kabaran

türküsü de vardı elbet
söylense ağlanan
dinlense ağlanan

/ö r t ü n ü s t ü m e ç o c u k
s e n i n k o k u n l a y a ş ı y o r u m/
.
.