Ormanların Sevdiği Adam

Kurumuş çam yapraklarına bakınca birden aklıma geldin

Toprağın bıyıklarıymış dudaklarını örten

Ceketsiz bıraktığın o omuzlarda
Şimdi bütün poyrazlar diken diken

Ormanın en yalnız yerine düşmüş akşam güneşi
Koyu sarı bir kadife dokumuş düştüğü yerde
Sonra birden durmuş zaman
Bir türkü esmiş bıraktığın nefesinden
Çok uzaklardan tütün kokusu gelmiş
Buralara yabancı
Sonra kanatlanmış bir kızıl gerdan

Ağaçların isimleri silinmiş kabuklarından
Çınar, ladin, meşe…
Dizeler olmuşlar şiirlere
Sincapla geyik göz göze gelmiş bir an
Sonra başlarını çevirmişler
Sonra yerdeki kuru dallara dalıp susmuşlar
Patikaya bırakıp kızıl kuyruğunu
Kuytulara karışmış bir tilki

Dudaktan yoksun kalmış bir kaval
Susmuş
İçinden üflemiş ezgilerini
Büyük sessizlik küçük sessizliği yutmuş

Şimdi sol avucunda
Bir deniz kabuğu
Bir güvercin tüyü
Ve bir kozalak
Birleşmişler
Yap boz oyununun eksik kalmış son parçaları gibi
Kadıköy belirmiş göz kapaklarının altında
Eski halinden bir şey görebildiğin gözlerinle
Koklayabildiğin
Duyabildiğin o güzel yüreğinle

Ah o eski Kadıköy
Hala yosun kokar lodoslarda kayalıkları
Hala balık pazarında bir istavrit çırpınır
Martı kanatları altında dalgalanır Kalamış
Beyaz dişlerinde neşelenen
Bir iki fıkra anlatımı uzaklıkta

Hala uzaklardaki ormanların serinliğini taşır gölgelerinde
Arka bahçelerde parklarda
O sevdalandığın ağaçlar
Tüm ağaçların aşkıdır toprak
Oya gibi işler hayatı
Kara toprakta solucanlar