Ormanlar yanıyor,
Gökyüzü is kokuyor.
Her ağaç,bir can gibi,
İçten içe yok oluyor.
Küçük bir kuşun kanadı,
Alevlere takılmış.
Koşamayan bir ceylan,
Dumanlara sarılmış…
Rüzgâr bile ağlar hâlde,
Yalvarıyor dur diye.
Ama biz hâlâ uzaktan
Bakıyoruz sadece.
Bir çığlık yükseliyor,
Ağaçtan, taştan, ottan.
Yok oluyor dünya,
İnsanın aç gözlülüğünden.
Toprak küserse bir gün,
Yeşermez artık bahar.
Bir dalın vedasında,
Kaybolan bin umut var.
Uyan artık insanlık,
Geçmeden her şey için.
Yarın çok geç olabilir,
Ormanı koru gelecek için.
Erkan İnce
Kayıt Tarihi : 29.7.2025 09:21:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!