-Ormanın Dehlizleri- Şiiri - Dilek Kadıoğlu

Geceleri örter gözlerin,
Ben karanlığında yol alırım duraksız.
Bir köşe başı gibi kirpiğinde soluklanır
Gelmişim – geçmişim.
Kendini bağlayan sokaklara tutsaklığım,
Bir yerinden çeksem ipe gelir mi yalnızlığım
Sapalara çıkmayan labirent düşlerimde...

Yokuşun başındaki açıklıktır
Yaylarının üzerinde duraksadığım,
Çisilimsi gündüzler prangasından
Kaçıştır umudum,
Duraksadığım yerden bir orman dehlizinde kayboluş.

Yalındır sevdanın gecelerinde
Boza satan, şıracı arkadaşlıklar!
Kendince hesaplarda sevda dişleri
Gıcırdarcasına.
Ben soğuk ter içerim,
Teninden beslenirim,
Ay ışında dansa kalkarım
Ormanımsı dehlizlerin içinde.

Çıplaktır gece,
Karanlık bir kefene sarılıştır,
Güne kızıllığında darılıştır,
Ölümlerde buz, ölümlerde
Kara giyimler!
Gece gibi mahzun çocuk ağlamalarında
Entarisi yırtılmış bakiredir
Soyunan oyuncaklar.
Her biri sessizdir,
Her biri görmezdir,
Ayın kendi ışığını görmediği gibi,
Ormanımsı dehlizdir bakışlar...

Ne varsa at üzerinden karların,
Soğuklarını titret ellerindeki sıcakta,
Demirlere şekil versin
Her vurduğun ah! Her dövdüğün giz!
Ormanların dehlizindeki karanlık
Aydınlanır kim bilir!
Karanlığın da kendi gözleri var...

Aydınlık kendine göre karanlık mıdır acaba
Karanlıktan bakınca...