ORMAN ve BEN...ve KANUN...

bugün,
yalnızdım ya
verdim kendimi
köyümün ormanlarına
öyle bir güzellikti ki
şaşırdım nereye bakacağıma...
ilk farkına vardığım
güzün ıslık çala çala geldiği
tabi ki bu beni daha da mutlu etti
zira ormanların en güzel haliydi...
sonra kardeşliği gördüm;
renk ayrımı yoktu,
din ayrımı yoktu,
sınıf ayrımı yoktu,
milliyetçilik yoktu...
çalı-çırpı,
sarmaşık-sırnaşık,
kalın-ince,
uzun-kısa,
meyveli-meyvesiz,
yabani-aşılı,
dikenli-dikensiz
hiçbir surette ayrım yoktu
hepsi de ustanın dediği gibi
KARDEŞCESİNEYDİ...
orman bu haliyle
DERSLERİN EN BÜYÜĞÜNÜ
veriyordu bize...
sonra dayanışmayı gördüm;
birinin yediğini öbürü yemiyordu,
birinin biriktirdiğini öbürü çalmıyordu,
birinin kestiğini öbürü sürüklemiyordu
ormandaki tüm canlılar
kardeşçe yaşıyordu...
utandım,
biz insanların
kötü niyetle uydurduğu
ORMAN KANUNU lafından
yerin dibine geçtim...
ormanda kanun yoktu ki
her canlı birbirine çok saygılıydı....
ve
o an
ormanda yaşasaydım da
ne olsa olaydım diye
HAYIFLANDIM....

Fikret Turhan-Yalova,
12 eylül 2016