Orman Şiiri - Emrah Demir

Orman!
Göğsümde plastik çizmeler içi kirli ayaklar geziniyor.
Yorgun işçi konuşmaları duyuyorum ve kibrit sesleri,
çöpleri gözlerimde toplanıyor, elleri çamur sıvalı umursamazların.
Başımı kaldırıp da, “dallarıma sarmayın urganları, böceklerim ağrıyor” diyemiyorum.
Diyemiyorum ki, tekerlerkleriniz, motorlu testereleriniz, öğlen yemeğinde içtiğiniz meyve suyu beni öldürüyor.”.
Sırtımda solucan yolları, kertenkeleler, ölü kelebekler,
sinir uçlarım kuzeydeki uçurumdan sarkıyor.
Burnuma beton kokuyor yakınlardan, “konutlar”, “sosyal yapılar”, mutsuz toprak eskisi vücutlar dolu “işyerleri”…
Kokmuyorlar, dezenfektanlar ve sabunlar yüzünden,
kokmuyorlar ve ben bilemiyorum, çocuklarım nerede?
Çocuklarım, köklerimden kesilmiş, gönüllü gidiciler…