Orman Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Bir gün yolun ormana düşerse
Üşenme sen sonuna kadar yürü
Daha başından sonunu arama
Başı da sonuda orman nasılsa
Bir patikadan seyrek adımlarla
Ormanı geç başından sonuna
Ufak işaretler koy dönüş yoluna
Belki bulamazsın diye unutma
Irmağı geç tahta köprüden soluna Sonra sığ yerinden de sağına…
Akıp gideceksin çağlayan suyla
Peşinden bir düzlüğe çıkacaksın
Yokuşun sonundan uçan kuşlarla
Renkli çiçekleri göreceksin sağında
Hayran kalacaksın kelebeklerle arılara…
Dev yeşil çam ağaçlarının arasından
Kafanı kaldır, göremeyeceksin ama
Damla damla düşecek gök başına
Islanıp parlarken otlar yağmurla
Mantarlar patlayacak her yanında…
Ciğerine çekerken çam havasını
Sessizliğin ortasında her adımında
Yalnızlığın keyfini çıkarırken sen orda
Yorulup belki uzanacaksın bir taşa
Uykuya dalacaksın; rüyalarında suya…
Gece olduğunda; karanlığın ortasında
Ormanın koynunda titreyerek uyandığında
Mutlaka korkarsın kurtlar uluduğunda
Ürperirsin en ufak bir çıtırtıda
Çakallar her seferinde yanına sokulduğunda
Kalbin pır pır atacaktır yuvasında
Onlara zarar vermeyeceğini anladıklarında
Sessizce uzaklaşıp giderler yavrularına
Sabah olup ve doğa uyandığında
Güneşin ışıkları yayılırken ormana
Yeşilin, güneşin, yağmurun anlatıldığı şarkıyla
Sesleri duyulacak tüm canlı uyandığında
Coşkuyla katılacaksın dev orman korosuna
Koyulacaksın dönüş yoluna işte o ruhla…

Yılmaz BEKTAŞ