Orman Şiiri - Bekir Dalkıç

bu şehir bir orman
bir ağaç bu apartman
her insan bir kuş
kimi serçe kimi baykuş

ötüşüyor sığırcıklar
konuyorlar daldan dala
göçüyor kırlangıçlar
kış gelince üşüyorlar.
akşam koyu bir sohbet
aşka geliyor kumrular
tünüyorlar bir köşeye
öpüştükçe öpüşüyorlar.

kargaların susmuyor gagası
tökezlesen yandın demek
hemen atıyorlar makası
gözleri oyuyorlar
takla atıyor güvercinlar
pençe atıyor atmacalar
kırıyorlar ince kanadını
akları ala boyuyorlar

saksağanlar yuva kolluyor
deliyor duvarları ağaçkakanlar
yemleniyor tavuklar
yemlendikçe şişiyorlar
susuyor suskun kanaryalar
kemiriyorlar telleri
küstükçede küsüyorlar
sonrada deliriyorlar

martılar yorgun dönüyorlar eve
günboyu koşuyorlar
bir ağırlık çöküyor geceye
ağır bir yükü taşıyorlar
boş konuşuyor papağanlar
aynı şeyleri tekrar tekrar
bazen hadlerini aşıyorlar
gelene geçene sataşıyorlar

yaşamak güç bu şehirde
şu ağaçların arasında
uçmak zor korkusuzca
kaçmak zor bu şehirden
kalmak zor, kaçmak zor

bu şehir bir orman
bir ağaç bu apartman
her insan bir kuş
kime serçe kimi baykuş