Örksüz Yürek Döküntüsü

Ne zaman örksüz yürek şaha kalksa,
Gökleri gösterip kuşlar uçurturum,
Kasırgalar patlar kanat vuruşlarından...
Kanat sesiyle uyanır coğrafyam uykusundan,
....ve bir Eylül şiiri kopar zirvelerden...
Dağlar gelinlik giyer sensizliğin tufanında,
Üşürüm gelincik dudaklarında...
Hangi mevsime dokunsam,
Ezik nağmeler düşer zamansızlığıma...
Bir bulut palazlanır amansızlığımda,
Gök gürler, dolu yağar sabahsızlığıma...

Ne zaman taşkın çaylar köpürse ;
Gönlüm kalbur olur,
Söz boğazdan,
Bentler sızar ağzımdan...
Boynum bükülür, ozan teli sözler çıkar yazımdan...
Kahrını sağalttığım poyraz vurur avazımdan...
....ve intihar meyilli düşlerime güz kavruğu düşer.
Kurt kapanı kirpiklerimde onulmaz senler,
Senelerime düşen deste deste bereler...
Her mısra bir şahin pençesi,
Her sözcük pelteğimi süsler...
Ben yandıkça, rüzgâr harman savruğu kokunu üfler...