Orkide Beyazlığında Şiiri - Atalay Avil

Bir Orkide beyazlığında güneşi yudumlarken,
Menekşe kıskançlığında yeni günü selamlarken,
Aklım bir karış havadayken,
Sen bir akşamüstü çıkıp gelsen.
Hiçbir şey söylemesen o damda yanan küçük mum ışığında,
Etrafa dağılmış mektup sayfalarında kendimizi bulsak..
Kelimeler saçsak beyaz sayfalara,orkide yaprakları düşerken gecenin içine.
Sonra ellerimiz uzansa karanlığın içine
Beyaz Kalem tutan ellerimizi bulabilir miyiz durduğu yerde?
Sayfalar çevrilmiş,kelimeler değişmiş odayı aydınlatan mum bitmiş.
Geceye bir mum daha yaksak,
O damdaki mum sönse ,
Çehrenin aydınlığı delse yürek karanlıklarını,
Bir koku kaplasa lavantaları göçe zorlayan, orkidelerin yapraklarını dökmesine sebep olan
Bir dağ meltemi sen korksan.
Sonra güneş doğsa, perdeleri çekili odanın köşesinden, içeri süzülerek,
Karanlığı delip, kapanmış gözlerimi güne açmasıyla
Akşamdan kalma kalemin, yere saçılmış kelimeler dolu kağıtlar arasında beyaz bir sayfaya düşerek kondurduğu noktayla
Yine bir güne başlıyorum.
Orkide beyazlığında güneşi yudumlayarak…