Orhan Şiiri - Can İrfan

Eli açık,ağzı bal Orhan
Boynu bükük,itaatkâr Orhan…
Başını kolları arasına almış
Uzanmıştı kanala boylu boyunca.
Havadaki son oksijeni de bitirmişti ciğerleri.
Sanmayın ki Orhan’ın ciğerleri hasta?
Kucakladı mı beyazlara bürüdüğü eşini
Ve mis kokulu, süt kokusu 2 yaşındaki oğlunu
Dans ediyordu havada ciğerleri eşi ve oğlu.
Sarılıyordu sıkımı,sıkı
Sanırsın ciğerlerini bırakıyordu eşi ve oğluna.
Sanırsın havada zerre kadar oksijen kalmamışçasına.
Ölüm pususunu kurmuştu bir kere,
Kudurmuşçasına Orhan’a.
3 mart 1992
günlerden salı
Hava dingin,
Sanki yaprak oynamaz
sanki kuş konmaz,kervan gedmez misali.
Ağır mı ağır bir hava.
Gündüz mesaisini tamamladı Orhan
Başladı yine çalışmaya kaldı ikindiye Orhan
Dedik bir kere; ölüm tuzağını kurmuştu
Kudurmuşçasına Orhan’a.

Saat 19 30
Dışarıda çay var
İçerde Orhan
Zaman daralıyor, tükeniyor, bitiyordu.
Ölümün tamtam sesleri yaklaşıyordu.

ve saat 19 45
İlk patlama.
Bozuldu sessizlik birden
Başladı yangın aniden.
Bir daha ve bir daha.

Her taraf alev ateş
Her taraf yangın
Altıda yangın,üstüde yangın Kozlu’nun.

Eli açık,ağzı bal Orhan
Boynu bükük, itaatkâr Orhan.

Geride bıraktın Orhan
Boynu bükük,beyazlar Orhan

Geride bıraktın Orhan
Boynu bükük, itaatkâr oğlan.

Kucakladı mı beyazlara bürüdüğü eşini
Ve mis kokulu,süt kokusu 2 yaşındaki oğlunu
Dans ediyordu havada ciğerleri eşi ve çocuğu.
Sanırsın ciğerlerini bırakıyordu eşi ve oğluna
Sanırsın havada zerre kadar oksijen kalmamışçasına.
Sanmayın Orhan’ın ciğerleri hasta.
Ölüm pususunu kurmuştu
Kudurmuşçasına Orhan’a.

263 kişiydi ki onlar
yüreklerden sadece biriydi Orhan.