*Orhan Pamuk, bizi yordu..

Orhan Pamuk son bir haftada bizi yordu, oysa ne güzel ne kolay yaşayıp gidiyorduk, alkolsüz içkiler gibiydik yada zilzurna sarhoşmuş gibi, Galatasaray, Fenerbahçe, şike iddiaları, Deniz Seki hanımefendinin aslında evlenip boşandığı, Gafurun pijemaları, Oryantal star, Tülün, Caner… Bunu laf sokmak için söylemiyorum, bende bunların kıyısında köşesindeydim. Fakat konuştuğumu sandığım bu müthiş dilin Orhan Pamuk yorumuyla aryasını dinlemek benide yordu. Yazıyla uzaktan yakından az çok ilgisi olan her hangi birisi olarak coşkumu, sevincimi bambaşka boyutlara sürükledi. İnternet kablomu koparıp atmak istedim, tv kumandasını hiç hatırlamayacağım bir yere saklamak, cep telefonumdan uzaklaşmak, son 2 yıldır sabırsızlıkla okumamı bekleyen ve benim görmezden geldiğim kırkın üzerinde kitabıma yönelmemi sağladı. Tembellik edip daha derin, daha insancıl ve daha yaratıcı bir eğilim içine girip, yaşadığımız şu son bir haftaya bir kez daha bakma zahmetine katılsak. İnanın bir çoğumuz böyle düşünmeye başlar. “Türk milletini aşağıladı” deyip işin içinden sıyrılmak, bir futbol maçı sonrası “topa ayağının içiyle vursa gol olurdu” demek kadar basit, emek gerektirmeyen zavallı bir yaklaşımdır. Adama sorarlar 45 dakika boyunca Türk dilinde bütün dünyaya seslenmiş ve 49 dilde bu dilin edebiyatını, bu dili konuşan insanların sancısını, sevincini yaymış bir yazarın, bu dili konuşanları aşağılaması mümkün müdür? her şeyi bir tarafa bırakalım, varsın böyle demiş olsun “Bir milyon ermeni öldürüldü” Peki biz buna cevap olarak Orhan Pamuk’u ret etmek yerine, şu kadarda Türk öldürüldü demek daha akıllıca olmazmıydı? Çernobil gibi bir şeydir bu o dönem ölüm vardı ve çok insan öldü. Bu bölge ne yazık ki tarih boyunca ölüm tarlaları gibi, sadece kendi sınırlarlımızı kastetmiyorum, Ortadoğu dahil, burada insanlar ölmek zorundaymış gibi kanıksandı. Burada ölecek olan insanların nasıl ölmesi gerektiği düşünülerek yeni silahlar tasarlandı. Bu silahlarla birbirimizi öldürmeye devam ediyoruz. İçinde yaşadığımız yüzyılın şehitlere gereksimi kalmamıştır. Hiç kimse bana 20 yaşında bir delikanlının ölmekte haklı olduğunu anlatamaz. Hiç olmazsa şu kadarına olsun isyan edemezmiyiz, İYİDE NEDEN ÖLENLER HEP VAROŞLARDAN, NEDEN HEP TAŞRA MEZARLIKLARINDA ŞEHİT MEZARLARI” İstanbul boğazının her iki yasına şöyle bir bakın, Kaç tane Samsun’un Çarşamba ilçesi eder? Peki Boğazın her iki yakasındaki insanlar nende şehit olmuyor? Neden hep küçük kasabalar, köylerdeki başörtülü bizim analarımız şehit analarıdır? Bu kürklü teyzeler evlatlarını domuz derilimi doğuruyor neden? Daha çok ölmenin daha çok onurlu olduğunu savunmasak artık. Sahtekarlığın kendimizi kandırtmaktan başka hiçbir işe yaramadığını bilsek. Hitler dünyanın en vahşi, en korkunç yüzüydü, günümüz Almanya’sının saygınlığına gölge düşürmeye yetmedi. Osmanlı bizim en ilkel yanımızdı, nüfusun yarısı diğer yarsının hareminde cariye olarak sürdürdü hayatını, neyiyle öğünüyüm? Matbağayı bu topraklara sokmayıp, yazlı metinden yoksun bir tarihimizin olmasıylamı? bende “padişahım çok yaşa” kalmadı, sizlerde de olmadığını biliyorum. Yeter ki içinde halen yaşamakta olduğumuz dönemin insanı olarak tadına varmasını bilelim. Nasıl ki Orhan Pamuk babasının bavuluyla öğünüyorsa, bende benim babamın her defasında beni dersten kaldırıp “Bizim köyden memur çıkmaz git bak bakalım öküz samanını yiyor mu” deyişinin hesabını sormalıyım. Uzun yazıları okuma alışkanlığı olmayan bir topluma uzun yazılar yazmak okunmamayı da göze almak demektir. Bu kadarını göze alamadığım için kapatıyorum. Teşekkürüler Orhan Pamuk, teşekkürler sana konuştuğum dili bana annemin “oğlum nerdesin” deyişi kadar içten samimi bir tatta olduğunu bir kez daha gösterdiğin için.