Örgütsel Bir Aşkın Dökümanları 3

intihar sehpalarına vurduğumuz tekmeler gelir aklıma
beceriksizliğimizden midir hala yaşıyor olmamız
ahh ulan adolf!
daha kaç öykü vardır kahramanı olmak isterken okuyucusu olacağımız
ve daha kaç ''habil'' düşümüz vardır sonuna ''kabil'' yazılacağımız
unutkanlığıma havale et bu hafıza (k) ayıplarını
geriye ''kaldı'' diyebileceğimiz hiçbir şey kalmadı artık
özür dilerim bir türlü ölemediğim için

bir ahmet kaya şarkısıydı kaderimiz
penceresiz kalmaya mahkumdu gençliğimiz
çatal bıçak yiyen düşüncelerimiz vardı
toplasan bir tabak yemeğimiz bile yoktu oysa
birer idam nedeniydi ''bence'' diye başlayan her cümlemiz

yanıbaşımızda ideolojik eylemler
biraz statik biraz dinamik
belki de biraz stratejik
proleter diktatörlüğü diyordu sakallı bir dede
sonra ihtilali öğreniyorduk şapkalının birinden
dereyi kızıla boyarken cellatlar
''mahir'' oluyordu adımız bir mart sabahında
bilirdik iyilerin savaşını kötüler kazanırdı hep
ve affetmek en büyük suçtu adolf!
celladın can dağıttığı görülmemişti çünkü

unutmayı bilmeyen kadınları sevemedik hiç
oysa acı sadece sofrada güzeldi
pandora'ya okunamamış şiirlerimiz vardı ağız dolusu
yirmi birinci yüzyılın en ağır işçisiydi yalnızlığımız
ve biz yarınları taa dünden kaybetmiştik aslında
kim bilir dikenlerini topladığımız gülleri kimler kokluyordur şimdi
bir sağıra en güzel şarkıyı söylemek anlamlıydı yaşamak
ve daha fazla dayanabilmek içindi ölmek

karanlıkta kibrit çakanlardan elektrik faturası sorulmaz
hadi bir sigara daha yakalım
en fazla ölürüz adolf!
en fazla ölürüz
en fazla
en

yasaklı bir dilden haykırıyorum şimdi sana
''gava tü çu cara heyşta talan bu va bajara''