Ordayım Gül’üm... Şiiri - Nebi Kılıçkaya

Taze Yağmur yağmış hatıralara...
Yeşerir diyorsan,ordayım Gül’üm.
Ne zaman düşünsem,açılır yara;
Islanan kuşların,ordayım Gül’üm.

Sorma; unutamam,vazgeçmem senden.
Mecbur değilsin bak; alışmışım ben.
İlkbahar gibisin; sonsuz kış’ım ben.
Kalbi kırıkların,ordayım Gül’üm.

Şurda; şu masa’da oturmuştuk ya,
Ağlamış,gülmüştük,ve koşmuştuk ya,
Lise defterleri,uçurmuştuk ya,
Üşürken sardığın,ordayım Gül’üm.

Görmek istiyorum,elimde değil.
Nolur; son kez olsun,imkansız değil...
Ellerimden tutma; hafiften eğil,
Şavkının düştüğü,ordayım Gül’üm.

Gelmezsin...demeye dilim varmıyor.
Haykırırım...susamam,gözüm görmüyor.
Nebi’yim...murada neden ermiyor,
Issız bir taş varya; ordayım Gül’üm...

Nebi KILIÇKAYA
14/04/2011..perşembe

13:00...Sivas.