Ordasın, biliyorum... Şiiri - Ediz Karaoğlu

Ordasın, biliyorum,
Ordasın ve açmıyorsun kapını,
Oysa mevsim gibi kapına geldim,
Ellerimde papatyalar var,
Seni özlüyor...
Bu gökyüzü, bu deniz, bu ay,
Bu gecelerimi hapseden mehtap,
Hep seni bekliyor,
Kapına geldiler, açmıyorsun,
Ordasın, teninin kokusunu hissediyorum,
Adım kadar eminim, ordasın,
Ama açmıyorsun...
Ellerimde sana yazdıklarım,
Seni istiyor,
Bu kelimeler, bu gözyaşları, bu feryâtlar,
Nedenini arıyor,
Kapına kadar geldiler yağmur gibi,
Kapını açmıyorsun.
Bilmem kaçıncı kat, bilmem kaçıncı daire,
İşte bu senin yaşadığın yer,
Bak buldum seni koca İstanbul’da,
Kapını çalıyorum,
Belki delikten görüyorsun,
Yine bir karış sakalımla, yine sersefil bir haldeyim,
Tanıyorsun,
Ama kapını açmıyorsun...
Son bir kez daha çaldırırım kapını,
Son bir kez yapmamış olmamak için,
Ya gerçekten yoksun, ya da açmıyorsun,
Sonra ben de,
Ya gerçekten olmadığına inanırım,
Ya da beni hiç sevmediğine,
Kapının önündeyim,
Kapını çaldırıyorum,
Hadi aç kapını, hadi döndür beni hayata,
Ama açmıyorsun...

17.Haziran.1999
Saat:20:56
İstanbul