Orda Durma Şiiri - Nilay Erikli

Devrik baharlarda olsa da vuslatımız
Güz hep sıcaklığa aç kalır
Ben Orontes sularından geldim
Çağıldar özlemi isyanın
Orda durma,
Öyle üstüne mürekkep dökülmüş
Takım elbiseleriyle sabahın…

Durma orda.
Gündüz düşlerinin gizeminde
Devrik bahardır artık vuslat
ve sıcaklığa az kalır
Simyadır günlerin,
Orontes sularının aktığı yerde
Kabul görmeyen toprağının

Orda durma
Her erime bir grevdir aslında
Ve sudadır asilik bir tek
Özlemezsen anlarsın beni
Ki soluğumu duyamam uzakken kendime
Bilirsin,
Kıvrak bir gülümsemesi vardır acının.

Orda durma
Sen değil miydin
Yağmura “Don Kişot “ olacağım diyen
Sesini dökecektin gökyüzüne
Korsan yalnızlıklardan dökülen.
Orda durma çünkü yağmur
Şehrin rimellerini akıtır ne de olsa
Ve yüzüne ne sürmüşse işte
Ve aşk sesini kısan bir felsefedir hayatın.

Ve sen
Gizemi saklı kalmış Kurtuba şehri gibi
Orontesin döküldüğü yerde kaldın
Neleri aldın giderken, neleri taşıdın?
Bir elinde spatulanla yüreğime
Ağrılı bir coğrafya kazıdın

Ve ben
Bir elimde uçurtmalarım
Tellere takıldım.

Hayatın hangi tarafını çevirmeli öyleyse
Hangi tarafını ütülemeli
Nereden ütülesem
Kırışmış fotoğrafın…
Ve
Duvarlara isim yazma yaşı yok
Ağaçlara kalp çizme yaşı
Korkmadan büyüyebilirsin artık
Geçmiş:
“öldürmemişse güçlü kılar”
Devrilsende üstüne yarının.

Ve orda durma işte
Bitsem gider misin?
Aşısı yok bunun,sağlaması yok
Belki de budur yaşın
Yolunu bildiğin bir yerinden girip,
Doğurmaktır kendi kendini her seferinde..