(- ORATORYO- I. kısım) Bir Devin Çöküşü

KARAR:

Bir millet yok edilecekti bir millet.
Bir millet yıkılacaktı;
Hınçla, kinle, nefretle,
Ezilecek ezilecekti.

Bir vatan silinecekti haritadan,
Karar almıştı tüm cihan.
Karar almıştı koynumuzdaki yılan
Karar almıştı.
Bir millete mezar edilecekti bu vatan.

Akbabalar bekliyordu sabırsız arsız,
Hasta adam can çekişiyordu duyarsız..

YIL 1911
-Mahzun Trablusgarp şimdi ağlar mısın? -

Çok uzaklarda bir memleket vardı.
Kıyıları Akdeniz’e bakardı.
Palmiye ağaçları, hurma dalları
Buram buram deniz, deniz kokardı.
Hilal kaşlı,ceylan gözlü kızları
Saçlarına çiçekten taçlar takardı.
Sevda türküleri söylerlerdi şen, şakrak
Şehla bakışları yürek yakardı..

Bir gün, bir kara gün.
Önce gemiler yanaştı sahile.
Gövdeden koparmak için uzaktaki vatanı
İnsanlar indi elleri silahlı,
İnsanlar çıktı karaya sanki zebani..

Osmanlı hasta, Trablusgarp uzak,
Devlet çaresiz.
Gidiyordu bir parça sessiz sedasız.
Kan dökülüp, can verilip alınan toprak,
Gidiyordu yürek kan ağlayarak.
Çiğneniyordu kardeşimiz,
Çiğneniyordu dindaşımız.
Soframızda zehir olmuştu aşımız.
Feryatlar yükseliyordu; “ahh! Aman! ”
Nasıl dururdu bir avuç kahraman!

Duramadı Kuşçubaşı Eşrefler.
Duramadı Enverler, Fuatlar.
Duramadı Mustafa Kemaller.
Hepside gencecik cıvan gibi subaylar.
Dediler;
“Bu vatanın hesabını bizden sorarlar,
Soğuk sularda kefensiz yatanlar”
Ve gizlice devletten habersiz,
Dağlar, denizler aştılar.
Irak vatana ulaştılar…

Bir avuç Türk
Ve Trablus’un kahraman insanları.
Düşmandan aldılar, düşmana karşı silahları.
Şahikalar yaratıp,destanlar yazıldı..
Kahramanlıkları sıcak kumlara kazıldı.

Şaşırdı düşman, şaşırdı cihan.
Şaşıranın dostu vurdu başka yandan.
O Bir Avuç Kahraman,
Kurtarmak için vatanın kalbini,
Gözleri yaşlı, gönülleri yanarak,
Bırakıp Trablus’u koştular Balkan’a

YIL 1912
BOZGUN (Gövdeden bir kol koptu)

Yıllardır bağrımızda yaşayan,
Zayıf anımızı bekleyen yılan.
Biri Bulgar.ötekiler Sırp ve Yunan
Saldırdılar Trakya’ya dört bir yandan..

Ben Cevizoğlu Ali,
Ben Şahinoğlu Hasan,
Ben Çirkinoğlu Ömer,
Ben Gökmenoğlu Mustafa;

“Hep bir çocuktuk, aşık oynadık.
Gün geldi büyüdük, oyuna kandık.
Ve gün geldi,
Al gelinleri,taze bebeleri,
Bırakıp gittik Balkan’a, vurduk,vuruştuk.
Üçlere, yedilere, kırklara karıştık

Mezar oldu bize,vatan bellediğimiz topraklar.
Kefen oldu bize, gurbet elde sarı sarı yapraklar...

Mart 1990