Oradaydık XVII Şiiri - Oktay Coşar

Oradaydık yine,
ellerimizde bulut kemiği çomaklar,
yine bir düş kovanına gözlerimizi sokarken...

Toprağın en diri zarındaydık yine,
habersiz gelen tüm ölümlere
yas renginde çerçeveler ararken.

Hani nereye assak o kerpiç duvarlarda diye,
nereye gömsek gözyaşlarını, hangi çığlıksız otlaklara diye,
yine ağzımız açık,
yine açık ağzımız,
yine ağızlarımızdan açılmayan bir sürü pencereler,
yine pencereler uçmasına ramak kala,
tam uçmasına ramak kala,
tam kanatlarını yeni bilmişken,
yine pencereler açılmayan, sımsıkı kapalı,
kapattırılmış sımsıkı açılmasın diye,
ağızlarımızdan içeri güneş, rüzgar, hava girmesin diye,
kapatılmışlar akılları yedi devirli yalan yalan makinelerinde yıkananlar tarafından...

Oradaydık işte yine,
birimiz gözlerini sonuna kadar açmış sularken onların geçmişlerini,
sularken tüm organlarını,
bir saksıda eli, bir saksıda göğsü, bir saksıda kalbi,
bakıyorduk bir yandan ağlama tariflerine,
güneş görecekti yaprakları,
günde bir okşanacaktı tenleri,
rutubet olmayacaktı ruhlarında,
sahi böyleydi değil mi sahi,
sahi biraz biraz böyle yaşanıyordu değil mi aslında,
biraz böyle böyle gülünüyordu değil mi ağılımızdaki güvendiklerimize,
biraz çatısı böyle akıyordu bu yaşamların,
biraz yetmiyordu damlaların sızıntısına,
ne olur du ki bin tuğla koysan,
durur muydu o çatının çığlığı,
o çatıların pırıl pırıl ağıtları.

Evet doğrudur,
oradaydık yine,
bize doğru gelen düş vagonları bazen acıtırken işte,
kara kara dumanlarıyla,
raydan çıkarken işte o berrak gözler,
rayllarıı parçalıyorlarken işte ezberci ihtiraslarıyla,
rüyalarımıza bir perde inerken o banliyölerde,
öyle kocaman, rengi çalınmış bir perde inerken kursaklarımıza.

Oradaydık nefeslerimizi kısıtlı kullanırken,
tasarruf olsun diye sırayla nefes alırken,
ded, birimiz:

- sahi öldük mü biz? dedi

diğerimiz:

- ölenle ölünüyor muydu unuttum bak şimdi dedi.

ötekimiz: niye öldük ki biz kendimize şimdi dedi

Oradaydık yine,
sımsıkı giyindik mevsimlerimizi yine,
bilirdik işte biraz nankördü bahar,
oradaydık annelerimizin nasihatı iç cebimizde:
aman oğlum sıkı giyin üşütürsün
sıkı sıkı giyindik yitmelerimizi, yitişlerimizi,
merak etme anne dedi birimiz:
geç kalmam, gelirim hayat bitmeden...
merak etme baba dedi diğerimiz:
sen kepenkleri aç, ilk kasırgasız rüyanda oradayım

Oradaydık belli belirsiz,
kıpkırmızı bir gölün yüzeyine bağdaş kurmuş,
düşünürken kundak kokusunda sılalarımızı

Oradaydık işte bu son cümlede:
derken birimiz:
sahi biz neden düşleyemiyoruz,
kim aldı yastığımızı suçsuz uykularımızdan?