Oradaydı Şiiri - İsmail Uysal

Oradaydı, ne varsa benden geriye kalan
Gerisi lafı güzaf, gerisi safi yalan
Olmasa da hiçbir şey gözlerin oradaydı
Şiir ne ki kurşuni sözlerin oradaydı
Oradaydı gönlüme hançer sokan rakkase
Oradaydı aşk diye zehir sunduğun kase
Oradaydı şeytanı cennete sokan yılan
Sokak aralarına fitne fitne yayılan
Yokluğun oradaydı, yalnızlığım orada

Oradaydı rengarenk, yaseminler, orada
O efsuni kokular, çağlayanlar, su sesi
Ellerin, parmakların, ayandaki çizgiler
Günden geriye kalan ve hatta gün ötesi
Saçlarının her teli, gözlerindeki mana
Oradaydı aşıklar tepesindeki sihir
Biraz sarhoş narası biraz dudakta zehir
Oradaydı, tınısı kaybolmamış ezgiler
Oradaydı aynı gök, aynı yağmur ve şehir.

Oradaydı ne varsa baş kaldırmış zamana
Yorulmuş sabahların taze ekmek kokusu,
Sokak köpeklerinin ürkünç insan korkusu
Madenci isi gibi yüzümüzdeki kara
Orada çalınmıştı ezo gelin türküsü
Oradaydı zengini, oradaydı fukara
Vicdanları susturdu ceplerindeki para
Oradaydı, iki kız, iki oğul, bir ana
Hepsinde aynı hüzün, hepsinde aynı yara

Oradaydı
Yedi gün, yedi iklim, yedi bölge
Tüm renkler, tüm çiçekler orada.
Güneş ışınları, ayın yakamozları
İpeksi tenin, ahu gözlerin
Oradaydı kalbinin sarmaşıkları
Yedi göller, yediveren, yedikızkardeş
Kimbilir belki de yedi uyurlar...
Şahittir yediemin
Yedi düvel oradaydı, şart olsun!

Ve sen oradaydın....
Ve ben oradaydım...
Sonra gittin...
Oracıkta kalakaldım.