Orada Olmak Şiiri - Lokman Hamitoğlu

ORADA OLMAK

Orada olmayı ne çok isterdim…

12 Rebiülevvelde,
O pazartesi sabahı Mekke’de olmak vardı.
Küfe ait tabular yıkılırken,
Hakkın batmayacak güneşi doğarken,
İnsanlığın kurtarıcısı Selam verirken Mekke’de olmak vardı.
Uçmak vardı sevinçten.
Ve aynı anda hüzne boğulmak.
Babasızlığının zayıflığı kollarıma düşerken,
Kanatlarım yolunmalıydı…
Boynum bükülmeliydi kırılır gibi…
Başım ellerimin arasına iltica ederken ağlamak vardı…
Kendimden geçmeliydim Mekke sokaklarından.
Taa ki Beytullah’ın önüne gelene kadar.
Abdulmuttalib’in Seni Kabe’ye getirişini gördüğümde,
O duâları duymalıydım.
Ve imrenmeliydim.
İmrenmeliydim Seni Abbas’a uzatıp;
“Bu senin kardeşin, kardeşini öp” dediği zaman
Yine aynı anda sevinmeliydim.
Günahkar olsam da Senin Ümmetinden olduğum için…
Orada olmayı ne çok isterdim…

Beni Sa’d kabilesi geldiğinde yüreğim burkulmalıydı.
Parçalanmalıydı ciğerim…
Sütannelerin Seni almak istememeleri beni kırmalıydı,
Bağırtmalıydı;
“Kimi almadığınızı biliyor musunuz? ” diye
Halime, Seni alırken Allahu Ekber demek vardı.
Zira en fakir çocuk görünen Sen.
En fakir sütanneye düşmüştün.
Katran karası siyahlığımla peşinize düşmek vardı.
Tüm naçarlığımla Beni Sa’d yurduna varmak,
Sana ve süt kardeşlerine uzaktan uzağa,
Mahzun mahzun bakmak vardı…
Hazreti Cebrail, şeytanın Sendeki nasibini almaya geldiğinde,
Halime’ye heyecanla koşmak,
Ve iki kişinin Seni alıp götürdüğünü,
Seni yere yatırıp göğsünü yardığını,
Kalbini böldüğünü söylemek vardı…
Ve Halime’yle yanına fırlamak vardı.
Yayından çıkmış ok gibi…
Orada olmayı ne çok isterdim…

Dayılarını ziyarete gittiğinizde seferi olmak vardı.
Kervanın peşine takılmak,
Kervanın peşinden ayrılmamak vardı.
Tebessüm düşmeliydi yüzüme Sen uçurtma uçururken,
Sen yüzerken dalgaların köpüğü olmak vardı.
Ve aynı dalgayla ayaklarını öpmek vardı.
Yesrib dönüşü ağlamak vardı.
Babasızlığın ardından gelen annesizliğe,
Yalnızlığa ağlamak vardı, hıçkıra hıçkıra…
Hicrana gömülmek vardı Ebva’da.
Omuzlarına dökülen yüke talip olmak vardı.
Ve aynı anda hiçin içindeki zerreliğimin farkına varmak
Hadimi anlamak ve ona göre yaşamak vardı.
Had ve hadsizliğimin med cezirlerinde yaşamak,
Ve bu yaşamda hadsizliğimden dolayı yanmak vardı.
Tıpkı cehennem gibi…
Orada olmayı ne çok isterdim…

Mekke’nin ovalarında çobanlık ettiğinde,
O tepelerde olmak vardı.
Bazen bir kuş olup uçmak,
Bazen kervanla geçmek…
Ağaç olmak vardı dinlenip gölgelendiğin…
Sema olmak vardı uzun uzadıya izlediğin…
Ve koyun olmak
Keçi olmak vardı inadını bitirdiğin…
Ebu Talib’le yolculuğa çıktığınızda o kervanda olmak vardı.
Rahip Bahira, Seni sorduğunda Seni anlatmak vardı.
Seni anlatıp şerefli isminle dilimi şereflendirmek vardı.
Bahira sana soru sorduğunda
Verdiğin cevapla nezaketi öğrenmek vardı.
Ve sırtındaki peygamberlik mührüne baktığında Bahira
“Vema erselnake illa rahmeten lil alemin” diyerek
“Senin bütün kainata rahmet olarak gönderildiğini,
Peygamberlik müessesinin Seninle mühürlendiğini” söylemek
Var gücümle haykırmak vardı! !

…………………..

Orada olmak vardı;
Bastığın yerlerde…
Baktığın yerlerde…
Doyduğun yerlerde…
Ve Saadet Bahçenin en ücra köşesinde…
KIYAMETE KADAR YA RESULULLAH! ! !

Lokman HAMİTOĞLU