Apartmana geldiğinden beri sessiz sedasız çalışıyordu sürekli. Bir taraftan bahçedeki çöpleri topluyor. Bir taraftan da çiçekleri suluyor, toprağı temizliyordu. O geldiğinden bu yana her tarafa bir canlılık gelmişti. Çiçekler nasılda canlanmıştı. Yapraklar daha da yeşillenmişti. Bir akşamüzeri Nevin ablanın tanıştırmasıyla tanışmış olduk. Mustafa amca. Yetmiş yaşlarında emekli bir öğretmen. İçim bir garip oldu öğretmen olduğunu duyunca. Hüzünlendim. O kadar asil bir duruşu vardı ki saygın emektar bir öğretmen. Görevli olarak çalışacakmış apartmanda…
Bir sabah kapımızı çalıp da, ekmek istiyor musunuz? Dediğinde boğazıma bir şeyler düğümlendi. Hiç bir şey diyemedim. Dilim tutulmuştu. Kapıyı kapattığımda aklımda bin düşünce vardı. Duygularım karman çorman. Kim bilir nasıl güzel insanlar yetiştirmiştir, kazandırmıştır topluma diye düşündüm. Her geçen gün sevgim artıyordu Mustafa amcaya. Konuşmak, dertleşmek çok istiyordum.
Bir sabah bahçeyi sularken Mustafa amcayla konuşma fırsatını yakalamıştım. İçimden o kadar çok şey geçiyordu ki. O öpülesi ellerinden tutup saygıyla öpmek istiyordum.
—Günaydın öğretmenim kolay gelsin, dedim
Gözleri ışıl, ışıl oldu bana bakarken. Yıllardan beri duymak isteyipte duyamadığı bir sözü duymuştu. Eski günlerine döndü birden. Gözleri dolu, dolu oldu.
—Günaydın kızım, dedi
Tamamını Oku
duygulu bir hikaye. ne yazık ki bu ülke ekonomisinde eğitime eğitimceye yeterli pay bir türlü olmuyor. nerde üç kağıtçı varsa paraya makama boğuluyor. binlerce öğretmen açığı ile eğitime başlıyan Türkiye artık osmanlının son zamanlarını hatırlatıyor bana. suni bir refah seviyesi var ortalıkta. eğitim sıfırlanmış,tarım bitmiş ,hayvancılık can çekişiyor. bir şey yok mu ithal ederiz. iyide ne zamana kadar. neden bu hale geldik niye öğretim eğitime önem verip kendi üretimimizi arıralım diyen hiç yok. tam puanla kutlarım emeğine sağlık.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta