Büyük bir sevinçle camiden çıkanlar, yarım yamalak giydikleri ayakkabılarını düzeltip, kapının önündeki dilenciye para atmadan birbirlerinden ayrılmıyorlar. Oysa hepsi de geldikleri yollardan geri dönecekler. Hepsinin evlerinde bekleyenleri var. Ben de onlardan biriyim.
Camiye gelirken geçtiğim sokaklardaki temizlik bitmiş. Bütün evlerin önleri süpürülmüş; beton merdivenler yıkanmış; çöp bidonları bile belli bir düzene sokulmuş. Kısacası, bu bayram sabahı, bir bakireden farksız durumdaki kent, -ölü sessizliği içinde- insanların evlerinden çıkarak kendisini kirletmesini bekliyor.
Eve geldiğimde, çocuklar kapıda karşılıyorlar beni. Belime her günkünden farklı şekilde sarılıyorlar. Gülen gözlerinden öpüyorum onları, içimden geldiğince kucaklıyorum her ikisini de. Para veriyorum ellerine. Annelerine koşuyorlar, bağıra çağıra! ..
Bir tanıdıklara davetli olduğumuz için, yemek yemeden giyiniyoruz. Son bir kez boy aynası kontrolünden geçen kıyafetlerimiz, kaçamak bakışlar arıyor boş yere. Sokaklar boş, kimse görücüye çıkmamış. Gördükleri rüyanın etkisinden kurtulmaya çalışan çocuk sesleri bile henüz son uykularını tamamlayamamış. Şeker ve çikolata kağıtlarının uçuşmasına daha zaman var. Maytap ve çata pat sesleri çocukları beklemekten usandılar artık. Nerede kaldı bu veletler?
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
