Öptüm Yanağından Ayrılığın

sen yokken
kış yağdı yüreğime
lapa lapa kar oldu hüzünlerim
çaresizliği kucakladım
yalnızlıkla arkadaş oldum
sen yerine

sen yokken
umudumun nefesi tükendi
sensizliğe açılıyor
her sabah pencereler
gökkuşağının renkleri aynı
güneş karanlığa yenildi

sen yokken
olmakla olmamak aynı
dizde derman yok
yürekten fer çekildi
sokak lambaları
zifiri yayıyor gönlüme

sen yokken
kimsesizliğe sarılıp yattım
öptüm yanağından ayrılığın
ellerimi uzattım boşluğa
belki tutarsın diye
kaldım yine böyle tek başıma