Öpme avuçlarımdan ben kokarsın...

.

haylazım hani deniz maviydi
terk edilmiş şehirde kuşlar gezerdi

ben korkarım bilirsin
gecenin sessizliğinde bırakıp gitmeye
bir şey söyle, şiir gibi sessizce
bak yaralı martılar burada
yok bir kaçı
bir kaçı yorulmuş
bir kaçı bilmem hangi koyda
nasılda vurulurlar koyunlarda

tutma ellerimi utanırım
öpme dudağımı kırılırım
bak ne yaptın
mutluluğa ağlattın
sayma saatleri
sana günler bıraktım

ne liman olsun gözlerin
ne de çığlık ellerin
körpeliğimize ver
bir kez yandık
o yüzden şiir kanadık

beni al şimdi
mor gülleri olan sandala
bırak yüzmeyi öğrenebileceğim kıyıya

annem diyor ki;
balık yemek, deniz iç’mek demek değildir

biliyorum bunu
bir böğürtlen kopartıp
ağır tokmaklarıyla kapı çalar gibi
en çokta taş keser gibi
kör çocuklar doğuruyorum susuzluğuma
beni öpme dudağımdan, ben şairim

ne maviyi bilirim
ne de yüzmeyi
ne çok martın var
sonra alır gidersin beni
beni öpme yüzebilirim

sen;
korkma, bak birkaç kulaç atsan
sonrası kolay

ne zaman su gözlerimi geçse
şarap sanıp dip yapardım
ve dalarsam bir gün
sakın beni çıkarma
öyküsü yoktur kalamarların
ne de yunus tanımışım

öpme avuçlarımdan ben kokarsın
ve sarılma su’yum
akıp gidene tutunamazsın

'06 Dadya dünlükleri