Onyediden, Yirmibeşine...

Dün on yedimdeydim
Zorla çıkarıp astılar günahlarımı,
Halbuki yeni filizleniyordum
Hangi aceleye koşuyordum bilmiyorum ama,
Sürükleniyordum.
Acemi sevmelerde buldum kendimi,
Gençlik amatörlüğü belki ama akıl işte,
Zaman avuçlarımda duruyor bana bakıyordu.
Yelkovan akrebe inat koşuşuyordu.
Ne çabuk oluverdi yirmi…
Takvimleri dövüyordu, hayallerim.
Daha yirmilik dişim bile çıkmamıştı ama
Canım canımdan çıkıyordu
Acı, biber gibi yakıyordu yüreğimi,
Cızırdamalarını duyuyordum her seferinde.

Sonra güneş ay’a seslendi geceleri ona verme,
Güneşimde uyuyor, kopuyor dünyadan...
Ay bana tutulmuştu.
Geceler benimdi, tutulmuştuk.
O arada yirmiüç oldum.
İrkildim, yalnız kaldım, horlandım,
Biraz da kandırıldım…
Yirmiüçünde bile saftım.
Çaresiz, kimsesiz ve yalnız yapayalnız.

Birden devasa kanatlar gerildi
Çırpınan yüreğime.
Çelikten setler çekildi,
Nereye aidim biliyordum.
Başımı her çevirişimde bir kol uzanıyordu.
Üstüme titreniyordu,
Eskisi gibi capcanlıydım ötüyordum.
Kaybettiklerim tek tek önüme geliyordu.
Bir bir kapatıyordum açıklarımı.
Artık yavaş yavaş ama kararlı yaşıyordum.
Bilmediğim sokaklarda değil
Bildiğim kaldırımlarda yürüyordum.
Yirmibeşindeydim.
Şimdi;
Aşkta yirmibeşinde,
Sevgi de yirmibeşinde, iş’te yirmibeşinde...