Lâ ilah.... demeye kalmadan zaman,
Son nefes vermenin zamanı değil.
Felaket insafsız dinlemez aman,
Biçare çırpınış zamanı değil.
Her yandan yükselir bir canhıraş ses.
Toprağa gömülür binlerce nefes.
Dayanmaz bu güce en çelik kafes,
Gün zevk-ü safanın zamanı değil.
Enkazlar altında çok ölü saklı,
Kimi yaşlı, kimi telli duvaklı.
Görenler yitirir var olan aklı,
Gül alıp satmanın zamanı değil.
Kimi vasıl olmuş henüz kırkına,
Kimisi varmamış dünya farkına.
Hepsi çıkmış şimdi hayat terkine,
Bigane kalmanın zamanı değil.
Götürür bin ömrü bir ölüm seli,
Mezarda buluşur binbir dost eli.
Hayatta kalanlar divane deli,
Mantığa hükmetme zamanı değil.
İlhan''ım bir dertten derde geçerim.
Herbir derde binbir kefen biçerim.
Depremin derdiyle yansa içerim.
Yanmışı yakmanın zamanı değil.
Kayıt Tarihi : 16.9.2007 02:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
17 Ağustos 1999 da olan depremi geçirenlerin acılarını paylaşmak ve hafifletmek üzere kaleme alınmıştr.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!